Αναγνώστες

Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018

Ένα θλιμμένο καλαμπόκι

Γράφω κανονική δημοσίευση μετά από καιρό. Λέω, θα γράψω κάτι αστείο. Δεν μου βγαίνει. Λέω, θα γράψω κάτι αυτοσαρκαστικό. Ευκολάκι. Πάλι δεν μου βγαίνει. Λέω, θα γράψω παραμύθι. Μα, πώς θα γράψεις παραμύθι κούκλα μου, όταν θρηνείς μέσα σου; Κάτσε στ' αυγά σου. Κοίτα να δεις που σαρκαστικό θα μου βγει τελικά!

Μπα. Δεν...

Νιώθω όπως όταν έγραφα στο πρώτο μου blog. Ημερολόγιο. Πόσο καιρό έχω να γράψω; Τέσσερα ή πέντε χρόνια;

Αχ, δε θέλω να τα θυμάμαι. Κλάψα μέχρι αηδίας, χωρίς ουσιαστικό λόγο. Έβαζα και βάζω εμπόδια στον εαυτό μου. Μόνη μου. Αλλά είναι και..τα άλλα. Αυτά που δεν τολμάω να παραδεχτώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτά που σε κάνουν να τρέμεις, να φοβάσαι, να κοιμάσαι όλη μέρα ή να μην σε πιάνει ύπνος. Αυτά που σε κάνουν να κοιτάς το φεγγάρι στο ταβάνι και να εύχεσαι...Να εύχεσαι να μπορούσες κάποτε να τους ευχαριστήσεις όλους. Να μην πλήγωνες κανέναν. Και γίνεται το αντίθετο. Πληγώνεις τους πάντες.

Ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος, μου είπε πρόσφατα : "Κρατάς τόσα πολλά μέσα σου και στο τέλος θα εκραγείς". Ε, έχει γίνει αυτό εδώ και καιρό. Μόνο που δεν είχαμε παράπλευρες απώλειες. Τουλάχιστον, όχι πολλές.

Ναι, έχω γύρω μου ανθρώπους που με αγαπούν. Πολύ. Κάποιες φορές, με τρόπο που με πνίγουν. Μα..το θέμα είναι, πως όσο κλισέ κι αν ακούγεται, εγώ δεν αγαπώ τον εαυτό μου. Κι αυτό φίλε μου, αν δεν αλλάξει, θα με φάει ζωντανή. Κι όχι μόνο εμένα.

"Είμαι ένα θλιμμένο καλαμπόκι" είχε βάλει κάποτε η αγαπημένη μου Άλκη Ζέη, την Καλυψώ να λέει. Ε, κάτι τέτοιο.

Ελπίζω τουλάχιστον να γίνω ποπ κορν κάποια στιγμή. Τζάμπα ταινίες κάθε μέρα!


Christina out.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου