Μισό χαμόγελο

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κορίτσι. Ένα κορίτσι που με την φαντασία της έκανε αληθινό ό,τι κι αν ονειρευόταν. Ήθελε να πάει στην Χαβάη; Το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να σκεφτεί ανανάδες και φούστες με λουλούδια. Ήθελε να συναντήσει την αγαπημένη της τραγουδίστρια; Το έβαζε στο μυαλό της κι αμέσως βρισκόταν πρώτη σειρά στη συναυλία της!

Και το κορίτσι μεγάλωσε. Κι έβαλε στο μυαλό της πως οι άνθρωποι που αγαπούσε, την αγαπούσαν κι αυτοί... Μα...μετά από χρόνια, κατάλαβε...

Και κατάλαβε κι άλλα...Άνθρωποι που ήθελε να μπουν στη ζωή της γιατί πολύ τους αγαπούσε, όντως έμπαιναν...Κι έφευγαν. Κι άφηναν σημάδι που τα μεσάνυχτα πυράκτωνε και την έκαιγε.

Έτσι, έφτασε η μέρα που το κορίτσι αποφάσισε να μην θελήσει ξανά τίποτα. Δεν είχε απομείνει και πολύ από δαύτο. Λίγη καρδιά από εδώ, λίγη ψυχή από εκεί.... Κι ένα χαμόγελο μισό.

Έπρεπε να βρει ξανά το άλλο μισό χαμόγελο. Μόνο αν το έβρισκε θα μάζευε και τα υπόλοιπα κομμάτια σιγά-σιγά. Και...πού ξέρεις; Ίσως άρχιζε τότε να ονειρεύεται ξανά.

Η αποστολή - χαμόγελο, έχει ξεκινήσει. Θα έχει ευτυχισμένο τέλος; Το κορίτσι, δεν ξέρει Μα, παραμύθι γράφουμε, γίνεται να μην ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;

Ένα θλιμμένο καλαμπόκι

Γράφω κανονική δημοσίευση μετά από καιρό. Λέω, θα γράψω κάτι αστείο. Δεν μου βγαίνει. Λέω, θα γράψω κάτι αυτοσαρκαστικό. Ευκολάκι. Πάλι δεν μου βγαίνει. Λέω, θα γράψω παραμύθι. Μα, πώς θα γράψεις παραμύθι κούκλα μου, όταν θρηνείς μέσα σου; Κάτσε στ' αυγά σου. Κοίτα να δεις που σαρκαστικό θα μου βγει τελικά!

Μπα. Δεν...

Νιώθω όπως όταν έγραφα στο πρώτο μου blog. Ημερολόγιο. Πόσο καιρό έχω να γράψω; Τέσσερα ή πέντε χρόνια;

Αχ, δε θέλω να τα θυμάμαι. Κλάψα μέχρι αηδίας, χωρίς ουσιαστικό λόγο. Έβαζα και βάζω εμπόδια στον εαυτό μου. Μόνη μου. Αλλά είναι και..τα άλλα. Αυτά που δεν τολμάω να παραδεχτώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτά που σε κάνουν να τρέμεις, να φοβάσαι, να κοιμάσαι όλη μέρα ή να μην σε πιάνει ύπνος. Αυτά που σε κάνουν να κοιτάς το φεγγάρι στο ταβάνι και να εύχεσαι...Να εύχεσαι να μπορούσες κάποτε να τους ευχαριστήσεις όλους. Να μην πλήγωνες κανέναν. Και γίνεται το αντίθετο. Πληγώνεις τους πάντες.

Ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος, μου είπε πρόσφατα : "Κρατάς τόσα πολλά μέσα σου και στο τέλος θα εκραγείς". Ε, έχει γίνει αυτό εδώ και καιρό. Μόνο που δεν είχαμε παράπλευρες απώλειες. Τουλάχιστον, όχι πολλές.

Ναι, έχω γύρω μου ανθρώπους που με αγαπούν. Πολύ. Κάποιες φορές, με τρόπο που με πνίγουν. Μα..το θέμα είναι, πως όσο κλισέ κι αν ακούγεται, εγώ δεν αγαπώ τον εαυτό μου. Κι αυτό φίλε μου, αν δεν αλλάξει, θα με φάει ζωντανή. Κι όχι μόνο εμένα.

"Είμαι ένα θλιμμένο καλαμπόκι" είχε βάλει κάποτε η αγαπημένη μου Άλκη Ζέη, την Καλυψώ να λέει. Ε, κάτι τέτοιο.

Ελπίζω τουλάχιστον να γίνω ποπ κορν κάποια στιγμή. Τζάμπα ταινίες κάθε μέρα!

Christina out.

Μια...αλλιώτικη συνέντευξη ( Το αρχηγείο - Χριστίνα Κωνσταντουδάκη )

Άλλοι δέκα αιώνες πέρασαν μέχρι να γράψω σε αυτό εδώ το blog κι εντωμεταξύ, είμαι στο 2ο έτος σε μεταπτυχιακό σχετικό με φιλαναγνωσία, προσπαθώ να τελειώσω τη σχολή δημιουργικής γραφής, και μετακόμισα Αθήνα. Α! Και εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο!

Γι' αυτό λοιπόν το βιβλίο, θα μιλήσουμε σήμερα. Δε θα μιλήσω όμως εγώ, ή τουλάχιστον, όχι μόνο εγώ. Η Νάσια Αλεξανδρίδη, εκπαιδευτικός δημοτικής εκπαίδευσης και πολύ καλή μου φίλη, διάβασε δυνατά "Το αρχηγείο" ( εκδόσεις Βιβλιοσκόπιο )  στους μικρούς μαθητές της, τον Νίκο 9 και την Αφροδίτη 7 ετών, ( περισσότερες πληροφορίες για την καμπάνια "Διαβάζω δυνατά" εδώ  ) κι αυτοί έγραψαν την κριτική τους.. αλλά το πιο υπέροχο; Μου ετοίμασαν μια χορταστική συνέντευξη! Η δασκάλα τους συνδύασε την εκμάθηση της διαδικασίας της συνέντευξης με τη φιλαναγνωσία, και κάπως έτσι, το μάθημα έγινε ενδιαφέρον κι απέκτησε προσωπική χροιά για τα παιδιά! Συγχαρητήρια είναι το λιγότερο που μπορώ να πω.

Αρχικά, η Νάσια μου περιέγραψε τη διαδικασία που ακολούθησε και πως φάνηκε το βιβλίο στα παιδιά:

Βιαζόντουσαν να ανοίξω τις σελίδες και να τους διαβάσω την ιστορία. Στην αρχή, παρατήρησαν πόσο μεγάλο βιβλίο είναι σε ύψος και πόσο όμορφο ήταν το εξώφυλλο. Ύστερα, ανοίξαμε την πρώτη σελίδα - εκεί που έχει ένα χάρτη όλων των ηπείρων και αναφέρει πως λέγεται σε κάθε χώρα η λέξη "αδερφός" - κι άρχισαν να διαβάζουν τις λέξεις ενθουσιασμένα. Με ρωτούσαν ποια χώρα είναι αυτή και πως προφέρεται η λέξη. Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης δεν με διέκοψαν καθόλου. Μάλιστα, καθόντουσαν αγκαλιά και προσπαθούσαν να δουν κι οι δυο τις εικόνες για να μην χάσουν σελίδα! Όταν τελείωσε η αφήγηση, η Αφροδίτη πετάχτηκε "Μόνο αυτό ήταν; Δεν έχει άλλο;". Μετά συζητήσαμε. Ο Νίκος τα κατάλαβε όλα. "Η αποθήκη ήταν το αρχηγείο κι ο γίγαντας ο μεγάλος αδερφός τους. Κυρία, γυρίστε πίσω τις σελίδες. Να, εδώ κρατούν ξύλινες κουτάλες και το άλλο για να σουρώνουν τα μακαρόνια, Πώς δεν το κατάλαβα από την αρχή;". Η μικρή, χρειάστηκε λίγο επεξεργασία των εικόνων για να καταλάβει πως όλα αυτά ήταν στη φαντασία των παιδιών. Όμως, έκανε παρατηρήσεις που ούτε εγώ είχα σκεφτεί! "Γιατί στο εξώφυλλο έχει τον Μάνο στο ηφαίστειο; Αφού μόνο η Δήμητρα πήγε. Γιατί δεν φαίνεται πουθενά το βότσαλο;" Είπε και κάποιες ερωτήσεις για τη συνέντευξη. Ύστερα, η Αφροδίτη έπρεπε να πάει σε μάθημα πιάνου και έφυγε λυπημένη γιατί ήθελε να κάτσει κι άλλο. Συνέχισα με τον Νίκο να γράφουμε την κριτική και τη συνέντευξη. Διαβάσαμε και το βιογραφικό της Χριστίνας και γέλασε πολύ! Τον βοήθησα λίγο στη διαδικασία, μιας κι ήταν η πρώτη μας συνέντευξη. Το μόνο που θα μου μείνει, είναι μια ερώτηση: "Κυρία, γνωρίζετε μια συγγραφέα; Δηλαδή, είναι φίλη σας; Δηλαδή, όντως θ' απαντήσει στη συνέντευξη;" και όλα αυτά με γουρλωμένα μάτια! Ήταν απίστευτος και διάβασε με τόση προσήλωση τις απαντήσεις της! Μόνο που τώρα μου ζητάει να κάνει συνέντευξη και με άλλους συγγραφείς. Ή μάλλον, ποιητές..γιατί έχουμε αρχίσει να γράφουμε ποίηση κι έχει ενθουσιαστεί

Η κριτική του Νίκου

Αυτό το βιβλίο έχει την πλοκή που του χρειάζεται, δηλαδή με εμπόδια και ανατροπές που σου προκαλούν το ενδιαφέρον. Η Δήμητρα κι ο Μάνος είναι αδέλφια με θάρρος, με πολλή φαντασία και χιούμορ. Το βιβλίο αναφέρεται στις αδελφικές σχέσεις και στη φαντασία των παιδιών.

Συνέντευξη από τον Νίκο ( με την βοήθεια της Αφροδίτης )

1.       Πώς αρχίσατε να γράφετε παραμύθια;

Παραμύθια άρχισα να γράφω από πολύ μικρή! Ήμουν περίπου στην ηλικία σας! Θυμάμαι το πρώτο παραμύθι που έγραψα όταν ήμουν 9 χρονών ήταν γύρω στις πέντε σελίδες κι έλεγε για έναν μαγικό χιονάνθρωπο και τη φιλία του με δύο παιδιά. Από τότε, άρχισα να γράφω κάθε μέρα και να ταξιδεύω σε δικούς μου μαγικούς κόσμους.

2.       Τι κάνετε στον ελεύθερό σας χρόνο εκτός από το να γράφετε παραμύθια;

Διαβάζω! Ιστορίες για παιδιά αλλά και για λίγο πιο μεγάλα παιδιά, που είμαστε εμείς οι μεγάλοι. Να σας πω όμως την αλήθεια..πιο πολύ μ’ αρέσουν τα παραμύθια!

3.       Γράφετε μόνο για παιδιά ή και για μεγάλους;

Γράφω και για μεγάλους αλλά πιο πολύ μ’ αρέσει να γράφω για παιδιά! Οι μεγάλοι καμιά φορά είμαστε λίγο βαρετοί.. Έχει πιο πολύ πλάκα να γράφω για παιδιά γιατί έτσι, μπορώ κι εγώ να γίνω ξανά παιδί για λίγο!

4.       Γιατί γράψατε αυτό το παραμύθι και πως σας ήρθε αυτή η έμπνευση;

Έχω έναν αδερφό, τρία χρόνια μικρότερο. Όταν ήμασταν μικρά, παίζαμε συνέχεια παιχνίδια με την φαντασία μας! Έξω στις λάσπες σκάβαμε αυλάκια με νερό και φτιάχναμε καραβάκια από ξύλο και φύλλα δέντρων και παίζαμε ναυμαχία! Κατεβάζαμε όλες τις μαξιλάρες του καναπέ , αναποδογυρίζαμε το τραπεζάκι του σαλονιού και κάναμε πως είναι το καράβι μας που επιπλέει πάνω στην λάβα κι οι μαξιλάρες τα βράχια! Παίζαμε ακόμα και το «Νηπιαγωγείο» με τις κούκλες μου κι ο αδερφός μου ήταν ο διευθυντής! Κάπως έτσι σκέφτηκα την ιστορία του Μάνου και της Δήμητρας. Δύο αδέρφια – στρατιώτες που παίζουν με την φαντασία τους...ή μήπως και όχι; Το αρχηγείο, κάποτε θα το πάρουν πίσω, η φαντασία δεν έχει όρια! Και πολλές φορές δεν ξεχωρίζει από την πραγματικότητα...

5.       Πως ήταν η συνεργασία σας με την εικονογράφο;

Η αλήθεια είναι, πως δεν ήξερα ποια θα είναι η εικονογράφος του παραμυθιού μου πριν τελειώσει η όλη διαδικασία. Βέβαια, η υπεύθυνη του εκδοτικού οίκου, μου έστελνε συνεχώς εικόνες από την εικονογράφηση για να λέω την γνώμη μου. Πραγματικά, είχα ενθουσιαστεί, ειδικά όταν είδα πως έβαλε την Δήμητρα να φοράει γυαλιά, όπως εγώ! Μετά, έμαθα πως αυτή η εικονογράφος είναι η Marcela Calderon, μια υπέροχη κυρία από την Αργεντινή! Ξέρετε πού είναι η Αργεντινή; Στην Νότια Αμερική! Κι εκεί δεν μιλάνε ούτε Ελληνικά, ούτε Αγγλικά! Μιλάνε Ισπανικά! Η υπεύθυνη λοιπόν του εκδοτικού μου, μετέφρασε το δικό μου κείμενο που ήταν στα Ελληνικά και το έκανε στα Αγγλικά ( όχι στα Ισπανικά γιατί ήμασταν τυχεροί κι η Marcela ξέρει τέλεια αγγλικά! ). Έκανε δηλαδή ολόκληρο ταξίδι η ιστορία μου! Μετά που μίλησα με την Marcela, όταν πια ήξερα ότι αυτή είναι η εικονογράφος, την ευχαρίστησα για την υπέροχη δουλειά που έκανε και την πανέξυπνη εικονογράφηση. Δεν ξέρω αν προσέξατε, αλλά όσο βρισκόμαστε μέσα στη φαντασία του Μάνου και της Δήμητρας, η τεχνική της εικονογράφησης είναι διαφορετική από όταν γυρίζουμε στην πραγματικότητα! Αυτή η μικρή λεπτομέρεια είναι η αγαπημένη μου στο βιβλίο.

6.       Με αυτό το παραμύθι θέλετε να δείξετε πως δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ την παιδική μας ηλικία;

Aκριβώς! Αν όλοι οι μεγάλοι θυμόμασταν τον τρόπο που σκεφτόμασταν όταν ήμασταν μικρά παιδιά όπως εσείς, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Και γεμάτος λούνα πάρκ!

7.       Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα;

Βασίζεται στα παιχνίδια που παίζαμε με τον αδερφό μου όταν ήμασταν μικρά, όπως σας είπα και πριν. Συνήθως κι εμείς σταματούσαμε το παιχνίδι για να φάμε μεσημεριανό και τα μακαρόνια με κιμά ήταν το αγαπημένο μας φαγητό! ( Κι ακόμα είναι... Όπως κι η μερέντα, αλλά προσέχουμε πόσο τρώμε για να μην πάθουμε ό,τι έπαθε ο Μάνος! )

8.       Πως νιώσατε όταν είδατε «Το αρχηγείο» στα βιβλιοπωλεία;

Ήταν κάτι από μέσα μου, κάτι από την ψυχή μου κι ήταν τόσο όμορφο να το βλέπω εκεί έξω αλλά και τόσο παράξενο! Δεν το πίστευα στην αρχή! Έλεγα πως θα κλείσω τα μάτια μου και θα εξαφανιστεί...

9.   Έχετε αρχίσει να γράφετε κάτι καινούριο;

Γράφω συνέχεια κι έμπνευση μου δίνουν τα πάντα γύρω μου! Η νεραντζιά κάτω από το μπαλκόνι μου, η σκιά που κάνει η λάμπα στο ταβάνι και μοιάζει με μισοφέγγαρο, ένας άσπρος μαρκαδόρος, μια μάλλινη κουβέρτα.. Υπάρχουν κάποιες ιστορίες που έχουν τελειώσει και κάποιες άλλες που είναι μόνο ιδέες και περιμένουν τη σωστή ώρα να αποτυπωθούν στο χαρτί.

    10, Θα θέλατε να δώσετε μια συμβουλή ή κάποιο μήνυμα στους μεγάλους και στα παιδιά;

Να μην χάσετε ποτέ την φαντασία σας! Είναι ό,τι σημαντικότερο έχετε.

Νίκο, Αφροδίτη και Νάσια, σας ευχαριστώ τόσο πολύ για την υπέροχη συνέντευξη και σας εύχομαι μακρινά και συναρπαστικά ταξίδια μέσα από βιβλία μικρά και μεγάλα!

Με αγάπη,

Χριστίνα

Μια ανάμνηση με χρώμα πράσινο.

Αυτή η μικρή ιστορία, ήταν αποτέλεσμα μιας άσκησης στη σχολή δημιουργικής γραφής, Tabula Rasa, πριν τρία χρόνια.  Έπρεπε να γράψουμε μια ιστορία στην οποία να επικρατεί ένα συγκεκριμένο χρώμα. Ε, κι εγώ διάλεξα τ' αγαπημένο μου. Το χρώμα της ελπίδας.

    Όπου και αν γυρνούσα το βλέμμα, έβλεπα γύρω μου πράσινο. Οι συκιές με τα μεγάλα φύλλα τους μου έκλειναν τον δρόμο καθώς προχωρούσα όλο και πιο βαθιά μέσα στο χωράφι. Αγριόχορτα και τσουκνίδες, με τις πάντα απαραίτητες μολόχες δίπλα, γαργαλούσαν τα γυμνά μου πόδια. Σήκωσα τα μάτια και αντίκρισα την αγαπημένη χαρουπιά του παππού με τα άγουρα ακόμα χαρούπια. Χαμογέλασα. Είχα φτάσει στον προορισμό μου. Το μικρό σπίτι, χαμένο ανάμεσα στα δέντρα, ήταν ακριβώς όπως το θυμόμουν στα παιδικά μου χρόνια. Δεν είχα όμως την πολυτέλεια να χαθώ στις αναμνήσεις. Έστριψα σε ένα δρομάκι δίπλα από το σπίτι κι άρχισα να ψάχνω το μέρος που θυμόμουν πως πάντα φύτρωνε η ρίγανη. Η γνώριμη μυρωδιά δεν άργησε να με οδηγήσει σε ένα σημείο με βράχια σκεπασμένα με μούχλα. «Μπλιάχ!» σκέφτηκα. « Έχε χάρη που η ρίγανη φυτρώνει δίπλα σας καλά μου μουχλιασμένα βράχια. Ποτέ δεν σας συμπάθησα, ακόμα θυμάμαι τις τούμπες που είχα φάει πάνω σας όταν ήμουν μικρός». Άρχισα να γεμίζω την σακούλα που είχα φέρει μαζί μου. Μικρά φυλλαράκια ρίγανης διαλύονταν στα χέρια μου καθώς τα έκοβα κι η μυρωδιά γέμιζε την ψυχή μου με χρώματα και τα μάτια μου με δάκρυα. Γρήγορα συνήλθα. Μάζεψα την υπόλοιπη ρίγανη κι άπλωσα ένα ξεθωριασμένο πανί κάτω από ένα πεύκο για να ξαποστάσω. Άνοιξα το μπολ που είχα πάρει μαζί μου  και έβγαλα από μέσα ελιές μέσα στο λάδι τους – όπως μου άρεσαν – και δύο φέτες ψωμί. Ήθελα να θυμηθώ τις μέρες στο χωριό με τον παππού και την γιαγιά. Τις μέρες που καθόμασταν κάτω από τα πεύκα και τρώγαμε το ίδιο ακριβώς κολατσιό, όταν ξεκουραζόμασταν από το μάζεμα των ελιών ή από το φύτεμα. Για λίγο,  για κάποια χιλιοστά του δευτερολέπτου, ένιωσα πως ήμουν πάλι 8 χρονών κι η γιαγιά μου με τάιζε μπουκίτσες – μπουκίτσες το λαδόψωμο «για να μεγαλώσω και να γίνω δυνατός σαν τον παππού». Σαν τον παππού δεν κατάφερα ποτέ να γίνω. Μεγάλωσα όμως. Και μαζί μου μεγάλωσαν κι αυτοί. Τους έχασα έναν Μάρτη πριν 3 χρόνια, με διαφορά δύο εβδομάδων ο ένας από τον άλλον. Τα φύλλα είχαν μόλις αρχίσει να βγαίνουν στα δέντρα. Τι ειρωνεία κι αυτή, η φύση να γεννιέται και αυτοί να πεθαίνουν. Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει. Η ζωή συνεχίζεται, έτσι δεν λένε; Τίναξα τα ρούχα μου από τις πευκοβελόνες και σηκώθηκα. Είχα πολύ δρόμο να κάνω κι έπρεπε να γυρίσω πριν νυχτώσει.

Βιβλιοπρόταση για παιδιά: Ο χιονάνθρωπος που δεν ήθελε να λιώσει. ( με δραστηριότητες )

Για παιδιά νηπιαγωγείου αλλά και για πρώτες τάξεις του δημοτικού, ένα ωραίο βιβλίο για αφόρμηση ώστε να μάθουμε τον κύκλο του νερού, είναι "Ο χιονάνθρωπος που δεν ήθελε να λιώσει'' του Μάνου Κοντολέων. 

Αρχικά, διαβάζουμε στα παιδιά τον τίτλο και το συγγραφέα και τα ρωτάμε αν μπορούν να μαντέψουν από τον τίτλο και την εικόνα στο εξώφυλλο, τι μας λέει το βιβλίο. Αρχίζουμε να διαβάζουμε με αλληλεπιδραστική ανάγνωση ( δηλαδή διαβάζουμε και σταματάμε σε κάποια σημεία ώστε να κάνουμε ερωτήσεις στο παιδί ). Στο σημείο όπου ο χιονάνθρωπος δε θέλει να λιώσει και ρωτάει τον αετό τι να κάνει για να σωθεί, παρακινούμε τα παιδιά να μας πουν τι νομίζουν αυτά ότι μπορεί να κάνει για να μην λιώσει. Όταν φτάνουμε στο σημείο όπου ο χιονάνθρωπος βυθίζεται στην θάλασσα ρωτάμε τα παιδιά ‘’ Τι θα πάθει ο χιονάνθρωπος μέσα στην θάλασσα; ‘’. Όταν ο χιονάνθρωπος λιώσει μέσα στην θάλασσα ρωτάμε τα παιδιά ‘’ Γιατί έλιωσε μέσα στην θάλασσα; ‘’. Όποια απάντηση κι αν μας δώσουν τα παιδιά, καλό είναι να τα ενθαρρύνουμε λέγοντάς τους " Πολύ ενδιαφέρον! Λες να είναι αυτό; Για να δούμε παρακάτω'' και να συνεχίζουμε το διάβασμα έτσι ώστε μόνα τους τα παιδιά να επαληθεύουν αν είχαν δίκιο ή όχι. Στην συνέχεια διαβάζουμε μέχρι το τέλος της ιστορίας. 

Στην περίπτωση που το παραμύθι διαβάζεται στο Νηπιαγωγείο, έχουμε στον πίνακα ένα ιστόγραμμα. Αν διαβάζεται στο σπίτι, μας κάνει κι ένα χαρτί Α4 ή καλύτερα, Α3. Μετά την ανάγνωση του παραμυθιού ρωτάμε τα παιδιά ερωτήσεις όπως ‘’ Ποιος είναι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας;’’ ‘’ Πού βρίσκεται ο χιονάνθρωπος και πού πάει μετά;’’ ‘’ Τι εποχή είναι στην ιστορία μας;’’ ‘’ Ποιο ήταν το πρόβλημα του χιονάνθρωπου;’’. Την τελευταία ερώτηση την έχουμε γραμμένη και στο ιστόγραμμα/ χαρτί  και καταγράφουμε τις απαντήσεις των παιδιών από κάτω ( αν το παιδί ξέρει να γράφει, τις καταγράφει μόνο του ). ‘’ Πού πρέπει να πάει για να μην λιώσει;’’. Και σε αυτή την ερώτηση καταγράφουμε τις απαντήσεις των παιδιών στο ιστόγραμμα/ χαρτί. ‘’ Σε ποια μέρη πήγε πριν πάει στον βορρά;’’. Κι εδώ καταγράφουμε τις απαντήσεις των παιδιών στο ιστόγραμμα ( πολιτεία, λιμάνι, θάλασσα , λακούβα παραλίας, σύννεφο. ) ‘’ Με ποιο τρόπο έφτασε τελικά στο βουνό στον βορρά; ‘’ καταγράφουμε κι εδώ τις απαντήσεις των παιδιών. Στις δύο τελευταίες ερωτήσεις μπορούμε να έχουμε εικόνες από τα μέρη που πήγε ο χιονάνθρωπος αλλά και τον τρόπο με τον οποίο έφτασε στον βορρά ώστε να τα κολλήσουν τα παιδιά στο ιστόγραμμα, δίπλα στις αντίστοιχες απαντήσεις. Οι εικόνες μπορούν να κοπούν από κάποιο περιοδικό ή εφημερίδα και να υπάρχουν και διάφορες άλλες άσχετες ώστε να διαλέξουν τα παιδιά ποιες πρέπει να κολλήσουν στο χαρτί. Οι εικόνες μπορούν να κολλήσουν με χαρτοταινία ή καλύτερα με uhu stick που είναι πιο εύκολο για τα παιδιά να το κάνουν μόνα τους. Αν δεν βρούμε εικόνες, το παιδί μπορεί να τα ζωγραφίσει μόνο του, δίπλα στις απαντήσεις. 

 Έπειτα, δείχνουμε στα παιδιά πως το παραμύθι μας δεν έχει πολλές εικόνες και τα ρωτάμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς γι’ αυτό. Καθοδηγούμε τα παιδιά ώστε να μας απαντήσουν να ζωγραφίσουμε τις δικές μας εικόνες για το παραμύθι. Θα τους εξηγήσουμε πως κάθε εικόνα θα πρέπει να δείχνει κι ένα επεισόδιο από το παραμύθι και θα τα ρωτήσουμε αν ξέρουν τι σημαίνει η λέξη επεισόδιο. Αν δεν ξέρουν ( λογικά θα σας πουν τα επεισόδια στην τηλεόραση ), θα τους εξηγήσουμε ότι όπως έχουμε επεισόδια στην τηλεόραση , έτσι έχουμε και στα βιβλία και κάθε επεισόδιο είναι ένα μικρό μέρος μια ιστορίας. Θα τους πούμε ένα παράδειγμα ότι πχ ένα επεισόδιο μέσα στην ιστορία είναι όταν ο χιονάνθρωπος ήταν στο βουνό και δεν ήθελε να λιώσει. Μετά θα ρωτήσουμε τα παιδιά ποιο θα μπορούσε να είναι το επόμενο επεισόδιο, δηλαδή τι έγινε μετά. Όταν αποφασίσουμε όλα τα επεισόδια τα οποία θα προσπαθήσουμε να τα κατευθύνουμε ώστε να είναι 6, έτσι ώστε να δείχνουν όλα τα στάδια του κύκλου του νερού, θα χωριστούμε σε ζευγάρια των 2 ατόμων και κάθε ζευγάρι θα αναλάβει να ζωγραφίσει ένα επεισόδιο. Τα επεισόδια που θα προσπαθήσουμε να τα κατευθύνουμε να ζωγραφίσουν είναι τα εξής : ‘’ Ο χιονάνθρωπος πάνω στο βουνό που δεν ήθελε να λιώσει, ο αγριοκούνελος που του λέει πως θα έρθει σύντομα η Άνοιξη και ο αετός που του λέει να πάει προς τον βορρά’’, ‘’Ο χιονάνθρωπος φτάνει στην πολιτεία και παίζει με τα παιδιά’’, ‘’ Ο χιονάνθρωπος πάει στο λιμάνι και μια βάρκα του λέει να τον μεταφέρει αυτή.’’ ΄΄Πιάνει θαλασσοταραχή και πέφτει μέσα στην θάλασσα, ένας καρχαρίας τον δαγκώνει.’’ ‘’Λιώνει και γίνεται νερό σε μια λακούβα σε μια παραλία. Ο ήλιος το ζεσταίνει, το κάνει μικρές σταγόνες που ανεβαίνουν ψηλά και όλες μαζί φτιάχνουν ένα σύννεφο. ‘’ ‘’ Ο άνεμος φέρνει το σύννεφο πάνω από ένα βουνό στον βορρά και αρχίζει να χιονίζει.Το χιόνι πέφτει πάνω στο βουνό και δύο ορειβάτες που περνούν φτιάχνουν ξανά τον χιονάνθρωπο όπως ήταν.’’ Δηλαδή, εξηγούμε στα παιδιά πως το επεισόδιο αλλάζει κάθε φορά που ο χιονάνθρωπος πάει σε κάποιο διαφορετικό μέρος ή συναντάει κάποιον καινούριο χαρακτήρα στην ιστορία. Αφού συμφωνήσουμε ποια ομάδα θα κάνει τι, πάμε στα τραπεζάκια για να το ζωγραφίσουμε. Αν η δραστηριότητα γίνεται στο σπίτι, το παιδί μπορεί να ζωγραφίσει μόνο του κάθε επεισόδιο, σε μικρά χαρτάκια ( το 1/4 του Α4 ). 

Όταν τελειώσουν με τις ζωγραφιές θα γυρίσουμε στην ολομέλεια ( παρεούλα ) και θα έχουμε έτοιμο σε χαρτί του μέτρου τον χάρτη της ιστορίας με αριθμούς από το 1 μέχρι το 6 ώστε να κολλήσουμε με την σειρά τα επεισόδια. Ρωτάμε ποια ομάδα έχει το επεισόδιο που δείχνει την αρχή του παραμυθιού, θα σηκώνεται η ομάδα να μας λέει τι ζωγράφισε, θα μας λέει έναν τίτλο που έχει σκεφτεί για την ζωγραφιά της, θα τον γράφουμε πάνω στο χαρτί και θα μας λέει σε ποιο αριθμό να κολλήσουμε το συγκεκριμένο επεισόδιο. Αυτό θα γίνει με όλες τις ζωγραφιές. Παραδείγματα ερωτήσεων: ‘’Τι έγινε μετά; Ποια ομάδα έχει ζωγραφίσει αυτό το επεισόδιο;’’ Τέλος, μπορούμε να σηκώσουμε κάποια παιδιά να μας πουν ξανά την ιστορία σύμφωνα με τις ζωγραφιές που κάναμε και βάλαμε στην σειρά. 

Αν το παιδί είναι μόνο του, το καθοδηγεί η μαμά πως να βάλει τις ζωγραφιές με τη σειρά και βρίσκουν μαζί τίτλο για την κάθε μια. Έπειτα διηγείται ξανά την ιστορία μόνο του, βλέποντας τις εικόνες. 

Αυτό το παραμύθι είναι η αφόρμηση για να μάθουν τα παιδιά τον κύκλο του νερού, αλλά δεν είναι ο κύριος στόχος του. Έπειτα από το παραμύθι αυτό, μπορούν να γίνουν κι άλλες δραστηριότητες που μαθαίνουν στα παιδιά ακριβώς τι είναι ο κύκλος του νερού, καλό είναι όμως να έχουν το χιονάνθρωπο στον νου τους ή οποιοδήποτε άλλο σχετικό παραμύθι. Με τα παραμύθια τα παιδιά καταλαβαίνουν πιο εύκολα έννοιες της φυσικής αλλά και γενικότερα πιο αφηρημένες έννοιες. ( Αν θέλετε αναλυτικές δραστηριότητες για τον κύκλο του νερού, αφήστε ένα σχόλιο ώστε να ετοιμάσω σχετική δημοσίευση ).

Ωστόσο, ο ρόλος των παραμυθιών γενικότερα και των δραστηριοτήτων τους, δεν έχει να κάνει μόνο με τη γνώση πρακτικών θεμάτων. Για παράδειγμα, μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο και με τις ερωτήσεις που κάνουμε στα παιδιά, μαθαίνουν να σκέφτονται, αποκτούν κριτική σκέψη, αρχίζουν να προβλέπουν τι μπορεί λογικά να συμβεί παρακάτω( κάτι που έχει να κάνει και με μαθηματικές έννοιες). Επίσης, ο χωρισμός σε επεισόδια και η σειροθέτησή τους σε χρονολογική σειρά βοηθάει επίσης πολύ στην μαθηματική σκέψη των παιδιών. Κάνουν μαθηματικά χωρίς να το καταλαβαίνουν και με τον πιο ευχάριστο τρόπο! 

Επίσης, το συγκεκριμένο παραμύθι δεν έχει πολλές εικόνες, αυτό όμως δε μας πειράζει. Ίσα ίσα, βρίσκουμε αφορμή ώστε να προτρέψουμε τα παιδιά να χρησιμοποιήσουν την φαντασία τους και να ζωγραφίσουν τα ίδια τα επεισόδια. Εύκολα ένα μειονέκτημα ενός βιβλίου μπορούμε να το κάνουμε πλεονέκτημα, ώστε να εξασκήσουμε τη φαντασία των παιδιών. Κι αυτό είναι το μαγικό με τα παραμύθια...

Οι σκέψεις μιας τρελής τρελής φοιτήτριας ( part 1 )

Είμαι 23 και φοιτήτρια πλέον δε με λες. Τρελή, ναι.  Όταν όμως τελείωνα το πρώτο έτος της σχολής, πίστευα πως ήξερα πλέον τα πάντα όσον αφορά τη φοιτητική ζωή. Κούνια που με κούναγε! Βρήκα λοιπόν ένα μικρό κειμενάκι που είχα γράψει τότε, πίσω στο 2012. Θα ακολουθήσει part 2 με τις σκέψεις μιας τρελής τρελής αποφοίτου. Ξέρω, ανυπομονείτε να σας πω πόσο τέλεια είναι η ζωή της ανεργίας. 

Χριστίνα ΜαρέσειΝαΚλαίωΤηΜοίραΜου, 2012. ( Mε σχόλια στις παρενθέσεις της Χριστίνας ΚοίταΜεΠήραΠτυχίοΝιανιανια, 2016 )

Είσαι βρέφος, παιδί, έφηβος και ξαφνικά.... ενήλικας! Είσαι 18 και νόμιμα πλέον είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου. ( Ναι, ας πούμε το να βάψεις τα μαλλιά σου κόκκινο φωσφοριζέ ήταν μια πράξη που θα μπορούσες να αποφύγεις. Λέω εγώ τώρα. ) Βλέπεις άλλους ενήλικες γύρω σου και σκέφτεσαι : "Μπα, αποκλείεται, πλάκα μου κάνουν. Δεν είμαι ενήλικας, δε νιώθω έτσι!''. Και δεν φτάνει αυτό, το πρώτο σοκ του στυλ ''γερνάω, βοηθήστε με!'' συμπίπτει και με ένα άλλο μεγάλο γεγονός της ζωής σου. Την φοιτητική ζωή. Εκεί να δεις γέλια! ( ΧΑΧΑΧΑ ναι κοίτα με πως γελάω. Νομίζεις πως είσαι και γριά. Νιάνιαρο ). Την περίμενες πως και πως και τώρα έχεις πελαγώσει. Τελικά το φαγητό για να μαγειρευτεί θέλει κάποια διαδικασία. Και τι βαρετό που είναι να μαγειρεύεις μόνο για τον εαυτό σου! ( ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΩΣΑΙΚΟ. ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΘΑΡΙΖΕΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ.) Μα πόσο γρήγορα λερώνεται αυτό το σπίτι πια; Σκουπίζεις. Ξαναλερώνεται. Τα παρατάς. ( NAI TA ΠΑΡΑΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΙΔΙΟ ΜΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΑΓΙΣΣΑΣ ΣΤΟ ΧΑΝΣΕΛ ΚΑΙ ΓΚΡΕΤΕΛ. Στο πιο αηδιαστικό. ) Βγαίνεις έξω να ξεσκάσεις ρε παιδί μου. Ξαναβγαίνεις. Είσαι έξω συνέχεια.( Και τρως. Και γίνεσαι βουβάλα ). Σε κάποια φάση το σιχαίνεσαι ακόμη και αυτό. Αρχίζεις να κλείνεσαι στον εαυτό σου. Πήγες στο άλλο άκρο. Είσαι μέσα όλη μέρα αγκαλιά με το laptop.  Συνειδητοποιείς ότι πρέπει να περάσεις και κανένα μάθημα. Διαβάζεις πυρετωδώς. Δίνεις, κι αν τα περάσεις καλώς, αλλιώς έχει ο Θεός τον Σεπτέμβρη. ( Βασικά, δε δίνεις καθόλου. Τι να σου κάνει ο Θεός μαρή όταν κάθεσαι και κλαις τη μοίρα σου όλη μέρα; ) Και κάπως έτσι περνάει ο 1ος χρόνος της ενήλικης - φοιτητικής σου ζωής. Σε αφήνει μπερδεμένο όμως με πολλές καινούριες εμπειρίες. Αν κάτσεις να τις επεξεργαστείς ίσως βγάλεις κάποιο νόημα. Το νόημα που έβγαλα εγώ; Δεν μπορεί κανείς να σου πει πως να ζήσεις την φοιτητική σου ζωή ή πως να συμπεριφερθείς σαν ενήλικας. Αυτός που ήσουν και πριν, είσαι και τώρα, απλώς σου έβαλαν μια ταμπέλα. ( Ναι, βασικά εσύ πρώτος έβαλες την ταμπέλα, δε σου φταίνε οι άλλοι. Ας μην την έβαζες. Τζίζους! ) Ε και; Επειδή είσαι φοιτητής είναι απαραίτητο πως θα ξεσαλώσεις και θα κάνεις ό,τι παλαβομάρα σου κατέβει; Αν όλη σου την ζωή αντιπαθούσες τα club και τα ξενύχτια, τι σε κάνει να πιστεύεις πως θ' αρχίσουν να σ' αρέσουν τώρα; ( Τα ξενύχτια θα γίνουν οι καλύτεροί σου φίλοι. Deadlines, my friend, deadlines. ) Και μην ξεχνάς. Στόχος δεν είναι να περάσεις όσο πιο έξαλλα γίνεται αλλά να μάθεις πέντε πράγματα και να πάρεις αυτό το ρημαδιασμένο το πτυχίο. Γι' αυτό, κεφάλια μέσα! ( ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ ΟΕΟΕΟΕΟΕ. Εμμ ναι ναι Χριστίνα, κεφάλια μέσα. Όχι πως το τήρησες και πολύ αυτό τα επόμενα χρόνια. Όλο κρίσεις πανικού ήσουν καλό μου, κι από δουλειά τίποτα. Τουλάχιστον στο 4ο έτος το πήρες απόφαση. Οπότε... ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ ΟΕΟΕΟΕΟ. Κι ας ήμασταν χαζούλια συναισθηματικά παιδάκια. )

Μείνε στον πάτο ( για όσο χρειάζεται )

Πόσες φορές θα φτάσεις στον πάτο; Κι άλλες πόσες θα ξανά σηκωθείς; Η απάντηση είναι: άπειρες. Κι όμως, κάθε φορά η απελπισία είναι ίδια. Κάθε φορά, το αίσθημα της ματαιότητας υπερισχύει της όποιας αισιόδοξης σκέψης. Στην αρχή, τουλάχιστον.

Είναι εκείνες οι στιγμές που με κενό βλέμμα κοιτάς μπροστά και προσπαθείς να νιώσεις. Οτιδήποτε. Λύπη, θυμό, νοσταλγία, μίσος, αγανάκτηση. Και δε νιώθεις τίποτα. Κενό. Κι αυτό είναι το χειρότερο.

Πώς θα σηκωθείς ξανά αν δεν επεξεργαστείς μέσα σου τι αισθάνεσαι; Πώς θα νιώσεις ξανά την ευτυχία αν δεν βιώσεις σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, τη θλίψη;

Δεν υπάρχει κανένα μαγικό ραβδάκι που να το κουνάς, να λές "Άμπρα κατάμπρα κι ένα μικρό απίδι, τώρα μικρή μου θα νιώσεις την λύπη" και να σε κάνει να αισθάνεσαι ως δια μαγείας. Όχι, αυτό θα ήταν γελοίο. Ή μια πολύ καλή ιδέα για παραμύθι. ( ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΕΣ ΙΔΕΕΣ, ΙΔΕΕΣ ΕΧΩ ΑΠΕΙΡΕΣ. ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΘΕΛΩ). Oκ, συνεχίζουμε.

Δε θέλω να καταλήξω κάπου γιατί πολύ απλά, δεν ξέρω που να καταλήξω. Το μόνο που ξέρω είναι αυτό: Τη στιγμή της κατάρρευσης, μείνε λίγο με το πρόσωπο στο χώμα. Μη βιαστείς να σηκωθείς. Κλάψε. Πάντα η πτώση πονάει. Πότισε με τα δάκρυά σου κάτι μικρά βλαστάρια που ίσα αρχίζουν να αχνοφαίνονται κι όταν τα δεις να μεγαλώνουν, σκούπισε τα μάτια και σιγά-σιγά κοίταξε προς τα πάνω. Το φως του ήλιου θα σε τυφλώσει. Τόσο καιρό με τα μούτρα στο χώμα, ξεσυνήθισες καημένε μου! Πάμε τώρα, το ένα χέρι κάτω για να ισορροπήσεις και με μια απότομη κίνηση...ωωωπ! να σου που σηκώθηκες! Ναι ξέρω, τα πόδια σου έχουν μουδιάσει και δεν μπορείς να περπατήσεις καλά. Περαστικό είναι. Σε λίγο καιρό θα τρέχεις πάλι και ποιος σε πιάνει;!

Κάνε μου μια χάρη μόνο. Τα μικρά βλαστάρια που πότισες με τα δάκρυά σου, μην τα ξεχάσεις. Βοήθησέ τα να μεγαλώσουν κι άλλο. Με τον ήλιο της ευτυχίας σου, με τα δάκρυα της χαράς σου και μ' άλλα δάκρυα λύπης. Κι όταν μεγαλώσουν αρκετά και γίνουν μικρά δεντράκια με καρπούς, χάιδεψε τον κορμό τους, κάτσε στον ίσκιο τους και φώναξε κι άλλους να δοκιμάσετε μαζί τη γλύκα τους.

Άλλωστε, τι νόημα έχει η χαρά αν δεν τη μοιράζεσαι;

Κυνηγητό στο κοτέτσι

Ακούω βήματα. Οι γαλότσες του άντρα του σπιτιού βυθίζονται στην λάσπη καθώς πλησιάζουν προς το κοτέτσι. Πρέπει να προειδοποιήσω τις κότες μου, να τις προστατέψω. Κακαρίζω δυνατά.  Το κατάλαβαν και αρχίζουν να τρέχουν πέρα δώθε. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι άλλο για να τις προστατέψω. Ή μήπως μπορώ; Είμαι ο αρχηγός αυτού του κοτετσιού, αν είναι να θυσιαστεί κάποιος, αυτός είμαι εγώ. Ακούω τον πάσσαλο να βγαίνει με δυσκολία από το χώμα. Η πόρτα τρίζει καθώς ανοίγει αργά. Κοιτάζω τα χέρια του άντρα του σπιτιού που κάποτε με τάιζαν πίτουρο και καλαμπόκι. Τώρα φοράει γάντια. Με αυτά θα με σκοτώσει άραγε;

" Άιντε κοκοράκο, έλα μα δεν θα πονέσει" τον ακούω να λέει χαϊδευτικά καθώς με πλησιάζει.

Δεν θα πονέσει; Δεν το είχα σκεφτεί πως πονάει ο θάνατος. Ένα μαύρο πέπλο και τέλος. Ακόμα και αν πονούσε όμως ξέρω πως αυτός θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μην με πονέσει. Είναι καλός άνθρωπος. Όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί αλλά εγώ πρέπει να πεθάνω. Tο έβλεπα κάθε χρόνο, κάποτε θα ερχόταν και η σειρά μου.

Δεν μπορώ να σκέφτομαι άλλο. Έχω μουδιάσει. Στο μυαλό μου έρχεται η αγαπημένη μου κότα, η πιο στρουμπουλή, που μου άρεσε να κάνω παιχνιδάκια μαζί της. Τι την σκέφτομαι τέτοια ώρα; Θα πεθάνω για χάρη της, ελπίζω τουλάχιστον να δώσει το όνομά μου σε ένα από τα 15 κοτόπουλά μας.

Ο άντρας με πλησιάζει κι άλλο. Περιμένει να τρέξω και με κοιτάζει με απορία.

''Μπα σε καλό σου, θα με αφήσεις να σε πιάσω έτσι απλά;'' αναρωτιέται και απλώνει τα χέρια του.

Εκείνη την στιγμή βλέπω το μαχαίρι. Ένα τεράστιο μαχαίρι με κοφτερή λεπίδα, προεξέχει από την τσέπη του.

Α όχι, όλα κι όλα, το μαχαίρι δεν μπορώ να το αντέξω. Λες και μου έβαλαν φωτιά, αρχίζω να τρέχω με όλη την δύναμη των ποδιών και των φτερών μου. Ο άντρας τρέχει από πίσω μου αλλά δεν μπορεί να με πιάσει. Δεν με λένε τυχαία ‘’τούρμπο’’ στο κοτέτσι. Και όχι μόνο επειδή είμαι ο πιο γρήγορος. Τι ήθελα και το γρουσούζεψα; Ένα κλαδί που μπλέκεται στα πόδια μου, μου κόβει τον δρόμο. Νιώθω τα χέρια του να με αρπάζουν και κάνω ο,τι μπορώ για να ξεφύγω. Μάταιος κόπος. Με πιάνει από τα πόδια και με γυρνάει ανάποδα. Δεν έχει νόημα πια. Όλη μου η ζωή, από το αυγό μέχρι σήμερα, περνάει μπροστά από τα μάτια μου καθώς ο άντρας πατάει τα πόδια μου στο χώμα και βγάζει το μαχαίρι του από την τσέπη.

'' Όλα μας τα κοτόπουλα θα έχουν τ’ όνομά σου! '' ακούω την αγαπημένη μου κότα να μου κακαρίζει. Γυρίζω να την κοιτάξω και δεν προσέχω το μαχαίρι που κατευθύνεται με δύναμη στον λαιμό μου. Ο άντρας είχε δίκιο. Ο θάνατος δεν πονάει.

Άρωμα Χριστουγέννων

    Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Και τα Χριστούγεννα μυρίζουν καβουρντισμένα αμύγδαλα μέσα σε κουραμπιέδες, γαρύφαλλο σε αχνιστά μελομακάρονα, ζεστή σοκολάτα με άρωμα κανέλα. Αρχίζει να μυρίζει αγάπη σιγά – σιγά...

    Μια διαφορετική αγάπη, σαν αυτή που νιώθαμε να μας κατακλύζει όταν μικροί ανοίγαμε τα δώρα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δεν την μύριζες μόνο. Την άκουγες, την ένιωθες..

     Εκείνες τις στιγμές, αξημέρωτα σχεδόν, που με τις μύτες των ποδιών ο Λουκάς περπατούσε στο σαλόνι για να βρει το δώρο του ‘’ Άγιου Βασίλη’’, συνήθιζε να στέκεται απέναντι από το δέντρο και απλά να.. ακούει. Άκουγε την αγάπη μέσα στην σιωπή του σπιτιού, έκλεινε τα μάτια για λίγα δευτερόλεπτα και.. ο αδερφός του έτρεχε φωνάζοντας στο αυτί του ‘’  Λουκάα,ήρθε ο Άγιος Βασίλης!’’.

Πόσο νεύριαζε! Ένιωθε πως του χαλούσε την μαγεία. Και όμως.. η μαγεία δεν χάνονταν! Υπήρχε διάχυτη παντού εκείνη την μέρα. Την ένιωθε μέσα από τα χρωματιστά λαμπιόνια του δέντρου, μέσα από τα κλεφτά χαμόγελα των γονιών του, μέσα από το ξεπακετάρισμα των δώρων.

       Τα Χριστούγεννα για τον Λουκά θα είναι πάντα μια και μόνο εικόνα. Μια εικόνα που κρατάει σαν φυλαχτό μέσα στην ψυχή του για τις δύσκολες στιγμές.

       Είναι πρωί Χριστουγέννων, αξημέρωτα. Ο Λουκάς και ο αδερφός του παίζουν μαζί τα παιχνίδια που τους έφερε ο Άγιος Βασίλης καθισμένοι στο χαλί του σαλονιού. Η μαμά τους φτιάχνει πρωινό και σφυρίζει έναν χαρούμενο Χριστουγεννιάτικο σκοπό. Είναι χαρούμενη. Ο μπαμπάς βάζει χριστουγεννιάτικα τραγούδια στο cd player. Αρχίζει να τραγουδάει και σιγά-σιγά παρασέρνει και την μαμά. Ο Λουκάς και ο μικρός Αργύρης γελούν και τους κοροϊδεύουν. Ψέματα το κάνουν, τους αρέσει. Δίπλα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο ένα πιατάκι με δύο μελομακάρονα. Το ένα είναι μισοφαγωμένο. Το δοκίμασε ο Άγιος Βασίλης αλλά δεν είχε χρόνο να φάει και το υπόλοιπο. Πρέπει να μοιράσει τόσα δώρα ο καημένος!  Που και που ο Λουκάς σταματάει το παιχνίδι και βάζει το χέρι  στην τσέπη του για να σιγουρευτεί πως είναι ακόμα εκεί. Εκεί είναι, δεν είναι όνειρο. Είναι το γράμμα του Άγιου Βασίλη! Μάλιστα, του έγραψε γράμμα γιατί ήταν πολύ καλό παιδί αυτή την χρονιά. Του γράφει πως τον αγαπάει και πως είναι περήφανος γι’ αυτόν. Κι ο Λουκάς τον αγαπάει. Και ας μην του το είπε ποτέ.

Krapfen ( Γερμανικά γεμιστά ντόνατς )

Από τις λίγες συνταγές ντόνατς που μου πετυχαίνουν ακριβώς είναι η παρακάτω.
Και δεν είναι απλά ντόνατς, είναι γεμιστά ντόνατς!
Γερμανική συνταγή, Krapfen λέγονται.

Υλικά:

• 1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις
• 1 αυγό χωρισμένο ο κρόκος και το ασπράδι
• 2 βανίλιες
• 80γρ ζάχαρη
• 1 κ.γ αλάτι
• 50γρ βούτυρο λιωμένο
• 1/2 λίτρο γάλα χλιαρό
• 1 1/2 φακελάκι ξερή μαγιά
• ζάχαρη άχνη για το πασπάλισμα
• μερέντα ή μαρμελάδα ή κρέμα βανίλια για την γέμιση
• λάδι για το τηγάνισμα

Εκτέλεση:

• Σε ένα μπολ ανακατεύουμε καλά με το σύρμα τον κρόκο,την ζάχαρη,τις βανίλιες,το βούτυρο και το αλάτι
• Σε ένα άλλο μπολ διαλύουμε την μαγιά στο χλιαρό γάλα και τα ρίχνουμε στο μείγμα με το αυγό ανακατεύοντας
• Προσθέτουμε σιγά σιγά το αλεύρι ζυμώνοντας μέχρι να πετύχουμε μια ζύμη μαλακιά που να μην κολλάει στα χέρια
• Σκεπάζουμε το ζυμάρι και το αφήνουμε να φουσκώσει σε ζεστό μέρος για 30 λεπτά

• Σε αλευρωμένη επιφάνεια και  με την βοήθεια του πλάστη ανοίγουμε ενα φύλλο πάχους 2 εκ
• Παίρνουμε ένα ποτήρι και κόβουμε σε κύκλους ( νεροπότηρο)
• Παίρνουμε ένα κύκλο βάζουμε στο κέντρο ενα κ.γ μερέντα ή μαρμελάδα ή κρέμα βανίλια
• Αλέιφουμε με ασπράδι ενα δέυτερο κυκλο,τον τοποθετούμε πάνω στην γέμιση και το κλείνουμε προσεκτικά πιέζοντας γυρω γυρω τις άκρες
• Τα αφήνουμε να φουσκώσουν περίπου 30 λεπτά και τα τηγανίζουμε σε καυτό λάδι
• Τα βάζουμε σε χαρτί κουζίνας να στραγγίξουν καλά και τα πασπαλίζουμε με ζάχαρη αχνη όταν κρυώσουν.

και έτοιμα!!

Πηγή