Ποιός φταίει;

     Σχολεία, φροντιστήρια, βαθμοθηρία, ανώτατη εκπαίδευση, μεταπτυχιακά, διδακτορικά , μια '' καλή '' δουλειά και όλα αυτά γιατί; Γιατί τόσος ντόρος για την γνώση, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ; Μαθαίνουμε γιατί μας αρέσει ή μαθαίνουμε για τους άλλους; Όλοι έχουμε ακούσει τη γνωστή φράση από γονείς / φίλους/ συγγενείς : '' Διάβαζε για να περάσεις σε ένα καλό Πανεπιστήμιο. Μόνο έτσι θα εξασφαλίσεις το μέλλον σου.'' Όλα τα μαθητικά μας χρόνια στηριζόμενα σε ένα βαθμοθηρικό σύστημα που ως τελικό στόχο έχει την εισαγωγή σε ένα ''καλό'' Πανεπιστήμιο. Το τι μας ενδιαφέρει να κάνουμε, αν δεν έχει το απαραίτητο κύρος, λίγη σημασία έχει για τους άλλους. Θα μου πείτε, φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα. Όχι, δεν φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα ή τουλάχιστον δεν φταίει μόνο αυτό.
      Το 1996 τρεις 16χρονοι μαθητές δημιούργησαν το Πειραματικό Λύκειο του Όσλο. Στο συγκεκριμένο σχολείο δάσκαλοι και μαθητές είχαν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα, βαθμοί και απουσιολόγια δεν υπήρχαν και οι διοίκηση του σχολείου περιελάμβανε τόσο καθηγητές όσο και μαθητές. Τους πρώτους μήνες επικρατούσε ένα χάος, δεν μπορούμε να αποβάλλουμε έτσι ξαφνικά την νοοτροπία του σχολείου ως κάτι καταναγκαστικό. Οι μαθητές είχαν βρει ουσιαστικά έναν τρόπο να πάρουν ''εκδίκηση'' από το παραδοσιακό σχολείο, καταστρέφοντας το εναλλακτικό. Ωστόσο, το σχολείο αυτό κατάφερε τελικά στο τέλος της σχολικής χρονιάς να έχει ως προς την αποδοτικότητα, τον μέσο όρο απόδοσης των άλλων λυκείων! Υπήρχε όμως μια διαφορά. Στο πειραματικό Λύκειο τα παιδιά επέλεγαν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα που πραγματικά τα ενδιέφεραν χωρίς πίεση και χωρίς αρνητική κριτική από καθηγητές. Ακόμα και τα μαθήματα που αρχικά δεν τα είχαν επιλέξει, τους κίνησαν το ενδιαφέρον τελικά. Γιατί έμαθαν πως το να μαθαίνω και να διευρύνω τους ορίζοντές μου πάνω σε πολλά αντικείμενα, είναι ένα υπέροχο συναίσθημα. Η γνώση είναι χαρά και δημιουργία και όχι αγγαρεία, όπως μας έχουν κάνει να πιστεύουμε.
   Δεν φταίει λοιπόν μόνο το παραδοσιακό εκπαιδευτικό σύστημα όταν ούτε εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε έτοιμοι να το αποχωριστούμε. Οι νοοτροπίες πολλών χρόνων δεν διαγράφονται έτσι εύκολα. Μόνο κάποιοι καθηγητές, που μπαίνουν μέσα στην τάξη και νιώθεις την διαφορά στο ύφος τους και στον τρόπο διδασκαλίας τους, αυτοί μόνο μας δίνουν μια γεύση για το πώς θα έπρεπε να διδάσκετε η γνώση.
      '' I don't love studying. I hate studying. I like learning. Learning is beautiful'' λέει η Natalie Portman και αυτή είναι η ουσία στο όλο παιχνίδι της απόκτησης γνώσης. Να μαθαίνουμε επειδή θέλουμε να μάθουμε. Και ας μην μας είναι αυτό το κάτι που θα μάθουμε απαραίτητο για την δουλειά μας στο μέλλον. Έτσι κι αλλιώς πλέον, στην εποχή που ζούμε, ποιος θα κάνει ακριβώς αυτό που σπούδασε; Ας έχουμε την χαρά τουλάχιστον πως σπουδάσαμε αυτό που πραγματικά θέλαμε, αυτό που μας γέμιζε και αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε για όλη μας την ζωή. Δεν πειράζει και αν δεν το κάνουμε τελικά, φτάνει που προσπαθήσαμε.
    Ναι, σπουδάζω Νηπιαγωγός. Ναι, αγαπώ τα παιδιά όπως εσύ αγαπάς τα μαθηματικά/ την φυσική / την πληροφορική, γι' αυτό διάλεξα και αυτή την δουλειά. Ναι, δεν θα το μετανιώσω ποτέ που επέλεξα αυτό το επάγγελμα γιατί δεν μπορώ να με φανταστώ να κάνω τίποτε άλλο από το να ασχολούμαι με παιδιά. Μπορεί να μην καταφέρω ποτέ να ασχοληθώ με το επάγγελμα της Νηπιαγωγού, αλλά υπάρχουν τόσες άλλες δουλειές με παιδιά που μπορώ να κάνω με τα προσόντα που έχω ως τώρα.
Μην απογοητεύεστε λοιπόν, μαζέψτε όσες πιο πολλές γνώσεις μπορείτε πάνω στα αντικείμενα που σας αρέσουν. Όσο πιο πολλά, τόσο το καλύτερο και για το επαγγελματικό σας μέλλον! Και μην ακούτε όταν σας λένε για ''σίγουρες'' δουλειές. Καμιά δουλειά δεν είναι σίγουρη πλέον, το μόνο σίγουρο είναι ο άνθρωπος και το τι κουβαλάει μέσα του. Αυτό έχουμε ξεχάσει.