''Σε καταλαβαίνω.''

     Νομίζω ότι αρχίζω και συνηθίζω την ιδέα της ''ενήλικης'' ζωής. Στην αρχή μου είχε φανεί βουνό αλλά τώρα μπορώ να πω ότι μου αρέσει κιόλας. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και αν και αναπολώ κάποιες στιγμές, δεν θα ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι παιδί. Να εξαρτιέσαι από την αγάπη των άλλων, να παίρνεις ο,τι θέλουν να σου δώσουν - αν στο δώσουν - . Όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω γιατί ένιωθα πως σχεδόν κανείς δεν με υπολόγιζε ως παιδί. Γιατί όντως δεν με υπολόγιζαν. Όχι από κακία ούτε από αδιαφορία, απλά όσο μεγαλώνουμε ξεχνάμε. Ξεχνάμε πως σκεφτόμασταν όταν ήμασταν μικροί, ξεχνάμε πως είχαμε κι εμείς δικές μας ιδέες και απόψεις, δικά μας συναισθήματα που όμως δεν τα φανερώναμε πάντοτε. Γιατί ξέραμε πως δεν ήταν όλες οι στιγμές κατάλληλες για να τα φανερώσουμε, κυρίως όμως γιατί νιώθαμε πως κανείς δεν θα μας έπαιρνε στα σοβαρά. Όχι, δεν είναι έλλειψη αγάπης. Λέγεται επιλεκτική μνήμη.      
  Επιλέγουμε να θυμόμαστε ο,τι μας συμφέρει. Ίσως να το κάνουμε και υποσυνείδητα, ίσως να έχουμε τραύματα από την παιδική μας ηλικία και θέλουμε να απωθήσουμε αυτή την σκέψη. Παιδικό τραύμα! Πολύ συχνός όρος στην ψυχολογία. Αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να προβληματιστούμε πως κάτι πάει στραβά; Και είναι τόσο απλή η λύση! Απλά να θυμηθούμε τα δικά μας παιδικά χρόνια. Δεν χρειάζεται να κάνουμε όλα τα χατίρια στα παιδιά μας, απλά να τα καταλάβουμε. Να τους δείξουμε ότι καταλαβαίνουμε πως νιώθουν και ότι θα είμαστε δίπλα τους. Και ας είναι ακατόρθωτο αυτό που ζητούν. Δεν το ξέρουν, εσύ θα τους το εξηγήσεις. Και θα καταλάβουν, δεν είναι χαζά. Δυστυχώς θεωρούμε κάποια πράγματα αυτονόητα, ενώ δεν είναι καθόλου. Αν δεν εξηγήσεις σε ένα παιδί γιατί δεν πρέπει να πετάξει το σκουπιδάκι κάτω νομίζεις πως απλά μαλώνοντάς το δεν θα το ξανακάνει; Φυσικά και θα το ξανακάνει. Απλά όταν δεν είσαι μπροστά.
     Είναι στο χέρι μας τα σημερινά παιδιά να αναπολούν σε λίγα χρόνια την παιδικη τους ηλικία με μια αίσθηση γλυκιάς νοσταλγίας και όχι πικρίας. Τουλάχιστον όσον αφορά εμάς, τους ''μεγάλους''. Μεταξύ τους θα τσακωθούν, θα πουν άσχημα λόγια αλλά μετά θα έρθουν σε εμάς. Και εμείς θα τους πούμε '' Σε καταλαβαίνω. Πες μου πως νιώθεις και αύριο να πεις και στον φίλο σου πως νιώθεις γι' αυτό που έγινε σήμερα''. Και ως εκθαύματος τι θα γίνει; Τα παιδιά μας θα μάθουν επιτέλους να καταλαβαίνουν τι είναι αυτό που νιώθουν, να το εκφράζουν μέσα από  λέξεις και τελικά να γνωρίσουν τον μοναδικό και υπέροχο εαυτό τους. Τον πραγματικό εαυτό τους έτσι όπως τον βλέπουν αυτά και όχι εμείς. Ένα μικρό βήμα για το παιδί, αλλά ένα μεγάλο για την ανεξαρτησία του. Μια ανεξαρτησία που η ελληνική κοινωνία θεωρεί καταστροφή για το παιδί. Και όμως, ίσως αυτό να είναι το κλειδί για μια ευτυχισμένη ενήλικη ζωή. Αν δεν έχεις πάρει εφόδια από μικρός , τόσο πρακτικά όσο και πνευματικά, ώστε να ζήσεις κάποτε μόνος σου, πώς περιμένεις να το
καταφέρεις ξαφνικά στα 18 σου;