Το Νηπιαγωγείο και ο ρόλος του σήμερα.

[...]Το  νηπιαγωγείο είναι το θεμέλιο της παιδείας και είναι επιτακτική ανάγκη να φοιτήσει το παιδί σ' αυτό. Το νηπιαγωγείο δεν είναι ένας χώρος που αφήνουμε τα παιδιά για να τα προσέχει κάποιος να μη χτυπήσουν. Είναι ένα σχολείο αγωγής και ανάπτυξης ικανοτήτων, οι οποίες πρέπει να καλλιεργηθούν στο παιδί στην ηλικία 0 - 6 ετών, αλλιώς σιγά - σιγά εξαφανίζονται.
 Το νήπιο έχει πολλή δουλειά να κάνει. Δε διαθέτει καιρό μόνο για διασκέδαση. Την ώρα που εμείς νομίζουμε πως παίζει, εκείνο εργάζεται για να μπορέσει να κατακτήσει τον κόσμο. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα : "είναι καλύτερα να πάει το παιδί στο νηπιαγωγείο ή να μείνει σπίτι, όταν ιδίως υπάρχει άνθρωπος να το φροντίζει";  Πρέπει να πάει χωρίς αμφιβολία, απαντάει η Μοντεσσόρι, εφόσον όμως στο νηπιαγωγείο υπάρχει το επιστημονικό υλικό, που θα δώσει διέξοδο στις ειδικές ευαισθησίες του και εφόσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις να αναπτύξει πλήρως τη δική του προσωπικότητα, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για τη μικρή αυτή ηλικία. Είναι πολύ σπουδαίο για την αγωγή του παιδιού ο σεβασμός στην προσωπικότητά του.
     Σήμερα η φοίτηση στο νηπιαγωγείο είναι υποχρεωτική δια Νόμου. Η νηπιαγωγός πρέπει να είναι πανέτοιμη για να δώσει σωστές κατευθύνσεις για την κοινωνική αγωγή του παιδιού, γιατί είναι η πρώτη φορά που μπαίνει σαν ίσος προς ίσο μέσα σε μια μικρή κοινωνία. 
    Το σωστό νηπιαγωγείο είναι μια μεγάλη προσφορά στη νηπιακή ηλικία από 2 - 6 ετών, ακόμα και για τα παιδιά των οποίων δεν εργάζεται η μητέρα. Υπάρχουν μεγάλες διαφορές στην αντιμετώπιση των αναγκών της ηλικίας 2 -  3, 3 - 4 και 4 - 6 ετών. Στο σπίτι μπορεί να έχει το παιδί πολλά παιχνίδια και φροντίδες, αλλά όχι το επιστημονικό υλικό που μοιάζει με παιχνίδι και συγχρόνως καλύπτει μία - μία όλες τις ανάγκες για την εξέλιξή του. Γι' αυτό , η συμβολή του νηπιαγωγείου στην εξέλιξη του παιδιού είναι μεγάλη και μάλιστα, όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα, αρκεί οι γονείς να εξετάζουν με τόση σοβαρότητα τον τρόπο που εργάζεται το νηπιαγωγείο που θα εμπιστευθούν το παιδί τους, όσο θα εξετάσουν αργότερα τα πνευματικά ιδρύματα για τις υπόλοιπες σπουδές του. Η άποψη πως ο σκοπός του νηπιαγωγείου είναι να απασχολήσει μόνο το παιδί με παιχνίδια, πλαστελίνη, ζωγραφική, τραγουδάκια και παραμύθια (κατάλληλα) δεν είναι σωστή. Και αυτά είναι απαραίτητα και γίνονται συστηματικά , αλλά δεν είναι τα πρωτεύοντα. Ακόμη, η άποψη πως το νηπιαγωγείο είναι μια μικρή πρώτη τάξη, όπου τα παιδιά πρέπει οπωσδήποτε να μάθουν να γράφουν και να διαβάζουν, είναι επίσης λανθασμένη. Αν ήταν έτσι, τα παιδιά θα πήγαιναν πιο νωρίς στην πρώτη τάξη. [...]

- Καίτη Ζαχοπούλου - Παρασκευοπούλου

Σύμφωνα με το παραπάνω κείμενο νομίζω γίνεται ξεκάθαρο ποιος είναι ο ρόλος του Νηπιαγωγείου σήμερα και γιατί είναι πλέον υποχρεωτικό ένα παιδί να φοιτήσει σε αυτό, για να πάει στο δημοτικό. Όντως, τα παιδιά επωφελούνται πολύ από το όλο περιβάλλον, ακόμα και αν ένας εξωσχολικός δεν μπορεί να το καταλάβει. Ωστόσο, το επάγγελμα του/της Νηπιαγωγού είναι  δύσκολο για έναν κυρίως λόγο. Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις την λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο ''μαθαίνω στα παιδιά γράμματα και αριθμούς'' και ''αφήνω τα παιδιά να ανακαλύψουν μόνα τους τους αριθμούς και μέσα από τον αναδυόμενο γραμματισμό να ανακαλύψουν αρχικά έναν δικό τους τρόπο γραφής.'' Δυστυχώς, στις διδακτικές ασκήσεις στην σχολή, όπου παρακολουθούμε διδασκαλίες σε Νηπιαγωγεία, αυτό είναι το κυριότερο λάθος των Νηπιαγωγών. Το θέμα δεν είναι το παιδί ,για παράδειγμα,να γράψει ολόσωστα το όνομά του από την πρώτη κιόλας μέρα. Πρέπει να πειραματιστεί, και μέσα από την διακριτική παρουσία και καθοδήγηση της Νηπιαγωγού, στο τέλος της χρονιάς θα έχει καταφέρει πράγματα που ούτε φανταζόμασταν πως μπορεί να πετύχει.Ταυτόχρονα, ενισχύεται και το αίσθημα αυτοεκτίμησής του, βλέποντας όλα αυτά που κατάφερε μέσα σε ένα χρόνο και μάλιστα μόνος του/ της. Τα παιδιά δεν είναι ανίκανα. Μπορούν να καταφέρουν ένα σωρό πράγματα, αρκεί να τους αφήσουμε χώρο και χρόνο. Το μόνο που πρέπει να τους δώσουμε είναι ερεθίσματα και ευκαιρίες για γόνιμο διάλογο τόσο μαζί μας, όσο και με τους συμμαθητές τους. Για μένα, το Νηπιαγωγείο όταν λειτουργεί σωστά. χρησιμοποιεί τον πιο σωστό τρόπο - ή μάλλον τρόπους - μετάδοσης γνώσης. Τα πάντα διδάσκονται μέσω της τέχνης ( εικαστικά, μουσική, δραματικό/ συμβολικό παιχνίδι, ψυχοκινητική αγωγή ) και έτσι γίνονται ταυτόχρονα ενδιαφέροντα και προσιτά προς τα παιδιά. Πόσο ωραίο θα ήταν αν γινόταν το ίδιο και στις υπόλοιπες σχολικές βαθμίδες;! Όχι φυσικά με την ίδια συχνότητα, διότι δεν θα ήταν δυνατόν λόγω του όγκου της ύλης, όμως αν συνέβαινε αρκετά συχνά, τα λεγόμενα ''ανιαρά'' μαθήματα θα γινόταν τόσο πιο πολύ ενδιαφέροντα!. Δεν συμβαίνει όμως. Και ξέρετε γιατί; Γιατί είναι ΔΥΣΚΟΛΟ να το οργανώσει κάποιος όλο αυτό, να βρει ακριβώς τις δραστηριότητες που είναι απαραίτητες για τους στόχους που θέλει να εκπληρώσει. Ο δασκαλοκεντρικός τρόπος διδασκαλίας, όπως γίνεται κυρίως στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, είναι ο πιο εύκολος, γιατί σαφώς και είναι πολύ δύσκολο να συνδυάσεις και άλλους τρόπους. Και όμως, το Νηπιαγωγείο είναι η μόνη βαθμίδα της εκπαίδευσης που συνδυάζει καθημερινά ποικίλους τρόπους διδασκαλίας. Μήπως τελικά η δουλειά του/ της Νηπιαγωγού δεν είναι τόσο εύκολη όσο μας έλεγαν τόσα χρόνια;