Ακούτε την σιωπηλή κραυγή;

Έκτρωση. Μια πράξη όλο και πιο συχνή τα τελευταία χρόνια. Είναι μια εύκολη λύση για τα ‘’ανεπιθύμητα’’ μωρά. ( Πώς γίνεται κάποιο πλάσμα που έρχεται στην ζωή να είναι ανεπιθύμητο; Τι κακό έχει κάνει στο κάτω κάτω; ) . Μικρά κορίτσια, ίσως υποκινούμενα από γονείς ή τον σύντροφο, καταφεύγουν στην εύκολη λύση ώστε να μην πληρώνουν το ‘’στιγμιαίο λάθος’’ τους για μια ζωή. Και όμως, αυτό το ‘’λάθος’’ ίσως να τους άλλαζε την ζωή προς το καλύτερο. Όταν  όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους, είναι πλέον αργά. Το παιδί σου δεν υπάρχει πια και εσύ δεν ξέρεις πλέον ποια είσαι. Διέκοψες την πορεία μιας ζωής και αυτό θα σε στοιχειώνει για πάντα.
Θα μου πεις ,πρέπει να σκεφτώ και τον εαυτό μου, είμαι νέα, έχω τόσα πράγματα να ζήσω ακόμα. Ίσως να μην έχεις  δουλειά, προβλήματα οικονομικά  δεν σου επιτρέπουν να μεγαλώσεις μόνη το παιδί σου. Δεν θα σου πω τις αυτονόητες λύσεις (βοήθεια από γονείς ,σύντροφο, φίλους , σύλλογοι προστασίας αγέννητων παιδιών, να βρεις μια προσωρινή δουλειά.). Ας υποθέσουμε πως δεν τα έχεις όλα αυτά και είσαι αποφασισμένη πως δεν θες να κρατήσεις το παιδί σου. Έχεις ακούσει για κάτι που λέγεται υιοθεσία; Χιλιάδες ζευγάρια σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να κάνουν παιδί χωρίς αποτέλεσμα, ενώ την ίδια στιγμή εσύ θες να σκοτώσεις το δικό σου. Ναι, περί φόνου πρόκειται. Το ξέρεις ότι σε περιπτώσεις προχωρημένης εγκυμοσύνης  η σύριγγα συσπάται  μέσα στην κοιλιά της μητέρας καθώς το παιδί περνάει τις οδύνες του θανάτου; Αλλά και σε πρώιμα στάδια, το παιδί τεμαχίζεται κομμάτι-κομμάτι και απορροφάται μέσω ενός αυλού σε μια σακούλα γεμάτη αίμα. Το 1981 ο γιατρός William Cates  έκανε την εκτίμηση ότι 400 -500 φορές τον χρόνο βγαίνουν ζωντανά παιδιά μετά από εκτρώσεις σε προχωρημένα στάδια εγκυμοσύνης, τα οποία θανατώνονται με στραγγαλισμό, πνιγμό, ή απλώς αφήνονται μέσα σ' ένα δοχείο σε ένα σκοτεινό θάλαμο, μέχρι να σταματήσει οριστικά το κλάμα τους. Ακόμα και σε πρώιμα στάδια εγκυμοσύνης, που οι περισσότεροι νομίζουν ότι το έμβρυο δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει, τελευταίες έρευνες της ψυχολογίας έχουν καταλήξει ότι το έμβρυο  έχει συνείδηση εαυτού. Σύμφωνα με το Ελληνικό Κέντρο Βιοσύνθεσης, το έμβρυο δέχεται συνεχώς πληροφορίες στις οποίες αντιδρά νοητικά, συναισθηματικά και κινητικά. Είναι δηλαδή ένας νοήμων οργανισμός που αντιδρά από και προς το περιβάλλον.
Υπάρχει λοιπόν η λύση της υιοθεσίας, αν πραγματικά δεν μπορείς να μεγαλώσεις το παιδί σου. Τι γίνεται όμως αν το παιδί ενδέχεται να γεννηθεί με κάποιο πρόβλημα;  Καταρχάς, να σου ξεκαθαρίσω ότι ο όρος ‘’πρόβλημα’’, ‘’προβληματικό’’ είναι καθαρά δικός σου όρος και ότι το παιδί δεν θα νιώθει έτσι για τον εαυτό του. Εκτός  αν εσύ ή ο περίγυρός του το πείσετε για το αντίθετο (κάτι που δυστυχώς συμβαίνει στο 90% των περιπτώσεων αυτών.) Το παιδί έτσι γεννιέται, είναι το φυσιολογικό γι’ αυτό και έτσι πρέπει να είναι. Ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός, κανείς δεν έχει την ίδια νοημοσύνη, το ίδιο μήκος σε χέρια και πόδια, το ίδιο βάρος. Αυτό σημαίνει οτι κάποιοι από εμάς δεν είμαστε φυσιολογικοί; Όχι, απλά είμαστε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ. Και όμως , συναισθηματικά χρειαζόμαστε όλοι ακριβώς τα ίδια πράγματα  Αγάπη, ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και αποδοχή. Αν λοιπόν, πείσεις τον εαυτό σου πως θα γεννήσεις ένα προβληματικό παιδί και ότι θα χαραμίσεις όλη την υπόλοιπη ζωή σου, έτσι θα γίνει. Αν όμως το αφήσεις αυτό να σε καθοδηγήσει και να σου μάθει πράγματα για τον εαυτό του, τότε και εσύ θα μάθεις να αποδέχεσαι τους άλλους για αυτό που είναι και η αγάπη σου γι’ αυτό δεν θα είναι καθόλου λιγότερη από ένα οποιοδήποτε παιδί. Όσο για τις δυσκολίες στο μεγάλωμα, όταν γίνεσαι μητέρα πρέπει να κάνεις θυσίες έτσι κι αλλιώς, όμως αυτές οι θυσίες δεν είναι τίποτα μπροστά στην αγάπη που παίρνεις από τα παιδιά σου.
Όσες σκέφτεστε να κάνετε έκτρωση, ξανασκεφτείτε το. Πηγαίνετε σε  κάποιο Νηπιαγωγείο, σταθείτε έξω από την αυλή την ώρα που ένα Δημοτικό έχει βγει για διάλειμμα. Χαμογελάστε σε ένα παιδί, παίξτε μαζί του για λίγο. Μόνο έτσι θα μπείτε στον μαγικό του κόσμο και θα καταλάβετε πως αξίζει τα πάντα. Μόνο γι’ αυτό , για ένα του χαμόγελο…