Το παιχνίδι της χαράς

       Κάτι που μου άρεσε από μικρή να κάνω όταν ήμουν - ή νόμιζα πως ήμουν - άσχημα ψυχολογικά, ήταν να ανοίγω στην τύχη ένα από τ' αγαπημένα μου βιβλία και ως δια μαγείας η λύση στο πρόβλημά μου βρισκόταν σε αυτές ακριβώς τις γραμμές! Έχω πάψει δυστυχώς να πιστεύω σε πολλά πράγματα που έκανα τότε, όμως αυτό το κρατάω, ίσως και με κάποια νοσταλγία για εκείνη την εποχή που η μεγαλύτερη στενοχώρια μου ήταν μήπως η μητέρα μου αγαπάει τον αδερφό μου πιο πολύ από εμένα επειδή του έδωσε μεγαλύτερη μπάλα παγωτό!
       Έχω πάψει επίσης να πιστεύω πως αξίζει να είμαστε χάλια ψυχολογικά για οτιδήποτε. Ακόμα και από την μεγαλύτερη στεναχώρια, μπορούμε να βρούμε κάτι θετικό, αρκεί να θέλουμε να το δούμε. Το να βουλιάξουμε στον βούρκο της κατάθλιψης είναι το πιο εύκολο εκείνη την στιγμή, και το πιο εγωιστικό, τόσο για εμάς όσο και για τους ανθρώπους γύρω μας.
Τρίτη ή τετάρτη δημοτικού ήμουν όταν άρχισα να διαβάζω τα βιβλία της Πολυάννας. Και όπως κάθε κορίτσι στην ηλικία μου που είχε διαβάσει τα βιβλία αυτά, προσπάθησα να παίξω '' Το παιχνίδι της χαράς''. Το ''παιχνίδι'' δηλαδή που σε κάθε άσχημο που μας συμβαίνει προσπαθούμε να βρούμε κάτι καλό που βγαίνει από όλο αυτό. Κάποιες φορές το έβρισκα αμέσως και ενθουσιαζόμουν, γρήγορα όμως τα παράτησα. Όσο μεγάλωνα, τόσο δυσκολότερο γινόταν το παιχνίδι. Το είχα ξεχάσει τελείως, μέχρι προχτές που κατά τύχη βρήκα ένα βιβλίο της Πολυάννας ξεχασμένο ανάμεσα σε άλλα βιβλία. Αναλογίστηκα την ζωή μου, όλα τα όμορφα και τα άσχημα που μου έχουν συμβεί μέχρι σήμερα και ξαφνικά κατάλαβα γιατί όσο μεγάλωνα μου ήταν ακατόρθωτο να παίζω το παιχνίδι. Γιατί δεν είχα υπομονή. Γιατί έκανα το χειρότερο που θα μπορούσα να κάνω σε μια άσχημη φάση της ζωής μου : να απογοητευθώ. Βλέπετε, όσο μεγαλώνουμε, τα άσχημα που μας συμβαίνουν είναι πιο πολύπλοκα, επηρεάζουν τόσο την ζωή μας όσο και την ζωή  άλλων ανθρώπων γύρω μας. Και όσο πιο περίπλοκα είναι, τόσο περισσότερο χρόνο κάνει να εμφανιστεί το θετικό από όλο αυτό. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει! Θα το καταλάβεις μετά από εβδομάδες, μήνες, ακόμα και χρόνια. Θα καταλάβεις, πως αν δεν συνέβαινε αυτό το άσχημο τότε, τώρα θα ήσουν πολύ χειρότερο. Και εδώ θα πω το χιλιοειπωμένο '' Όλα για κάποιο λόγο γίνονται'' και θα προσθέσω '' αλλά μόνο όποιος έχει υπομονή θα το καταλάβει''.
       Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που τα πάντα τα θέλουμε εδώ και τώρα, εύκολα και στο χέρι. Δεν μπορούμε να περιμένουμε, απογοητευόμαστε εύκολα και χάνουμε την πίστη στον εαυτό μας ακόμα ευκολότερα. Κι όμως, τα πράγματα θα ήταν τόσο απλά αν ήμασταν πιο ήρεμοι, αν δεν ενθουσιαζόμασταν τόσο εύκολα ώστε να τα παρατήσουμε ακόμα ευκολότερα, αν απλά ήμασταν ευγνώμονες για οτιδήποτε ερχόταν στην ζωή μας, και πιστεύαμε πως τα πάντα που μας συμβαίνουν κάτι μπορούν να μας μάθουν. Και ότι όχι, δεν φταίνε πάντα οι άλλοι, φταίμε κι εμείς, αλλά δεν πειράζει γιατί τα λάθη είναι ανθρώπινα, χωρίς αυτά δεν θα μαθαίναμε. Και ότι ναι, είμαστε άνθρωποι και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει μόνο χαρές, έχει και λύπες και είναι ανούσιο να προσπαθούμε να τις αποφύγουμε γιατί μόνο μέσα από τον πόνο καταλαβαίνεις πως υπάρχεις. Να πονάτε! Αλλά να μετουσιώνετε αυτόν τον πόνο σε κινητήρια δύναμη, να είναι ένας πόνος που θα σας πηγαίνει μπροστά, όχι πίσω.
      Κρατάω λοιπόν την συνήθεια να ανοίγω τυχαία ένα από τ' αγαπημένα μου βιβλία και να βρίσκω την λύση γι' αυτό που με βασανίζει κάθε φορά. Αυτή την φορά δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, είναι πολλά μαζί, αλλά είμαι περίεργη σε ποια σελίδα του αγαπημένου μου βιβλίου - αυτόν τον καιρό - θα με βγάλει.

'' Οι άνθρωποι που έχουν χωνέψει την παραπάνω κουβέντα του Αριστοτέλη : '' Πίσω από κάθε πόνο σου στέκει ένα λάθος σου'', που την έχουν κάνει βίωμα και τρόπο σκέψης, στάση και έξοδο, είναι τελικά οι πιο αισιόδοξοι άνθρωποι. Γιατί αισθάνονται πως κρατούν στα χέρια τους τη ζωή τους. Τα συμβάντα που έρχονται δεν κρύβουν την απειλή του απρόβλεπτου, οι ταλαιπωρίες τους δεν είναι διαστροφές μιας τυφλής μοίρας. Κάθε λίγο δεν ''πέφτουν από τα σύννεφα'' με γδούπο, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Γι΄αυτούς υπάρχει νομοτέλεια και, το πιο χαρούμενο, υπάρχει δικαιοσύνη. Τι ανακούφιση να ζω σε έναν κόσμο δίκαιο και συνετό, ακόμα και όταν λειτουργεί αυστηρά εναντίον μου αυτός ο δίκαιος αόρατος κριτής! Πόσο ώριμα μπορώ να μαθαίνω, να διδάσκομαι, να διορθώνομαι, όταν πιστεύω πως η ανταπόδοση είναι καλά και σοφά ζυγισμένη κι ας μη μοιάζει πάντα με την ανταπόδοση που ονειρεύομαι. Αποκτά νόημα έτσι και ο πόνος και η χαρά, γιατί όντως υπάρχει νομοτέλεια. Υπάρχει η Κρίση.''
- ''Ο παλιάτσος και η Άνιμα'' Μάρω Βαμβουνάκη, σελ. 42-43