Η κρίση και άλλα ουσιαστικά

      Ήθελα πολύ καιρό να γράψω για την κρίση, όχι τόσο για την οικονομική όσο για την πνευματική και ηθική που βιώνουμε καθημερινά. Ήθελα να γράψω πως ναι, δεν με τρομάζει η φτώχεια, με φοβίζει όμως απίστευτα ο θάνατος της αλληλεγγύης και του αληθινού χαμόγελου. Με φοβίζει η υποκρισία, οι νεόπλουτοι και οι αρχοντοχωριάτες. Ήθελα να πω πως προτιμώ χίλιες φορές την οικονομική κρίση αν είναι να μας φέρει πιο κοντά και να σβήσει τα υποκριτικά χαμόγελα από το πρόσωπό μας. Ήθελα να πω πολλά, αλλά μετά κατάλαβα πως και να θέλαμε να γίνουμε μια γροθιά, δεν θα μπορούσαμε.   
      Κάποιους τους συμφέρει να είμαστε διχασμένοι τέτοιες ώρες. Κάποιους τους συμφέρει να αποδίδουμε όλες τις ευθύνες στους μετανάστες, ξεχνώντας πως κι εμείς κάποτε ήμασταν στην θέση τους. Κι εμείς στεκόμαστε άπραγοι και φαγωνόμαστε μεταξύ μας. Κάτι μου θυμίζει αυτό...Η ιστορία επαναλαμβάνεται και δυστυχώς δεν μάθαμε τίποτα από τους παππούδες μας. Το πιο τραγικό όμως είναι πως ούτε η εκπαίδευση στο σχολείο έκανε και πολλά πράγματα. Γιατί αν έκανε, θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε το παρελθόν με το παρόν, θα καταλαβαίναμε τι παιχνίδι παίζεται. Όμως όχι, το σχολείο αυτό που σου μαθαίνει είναι πως η Ελλάδα είναι ανώτερη από τις άλλες χώρες γιατί αν και πιο μικρή, νικάει όλους τους μεγάλους και τρανούς που πάνε να την κατακτήσουν. Για τον Εμφύλιο; Ούτε λόγος.. Ανάπτυξη κριτικής σκέψης; Μηδέν. Και όχι, δεν μεγάλωσα στην Χούντα, είμαι 20 χρονών και όλα μου τα χρόνια στο σχολείο δεν θυμάμαι ούτε έναν δάσκαλο/ καθηγητή να μας πει : '' Ξέρετε κάτι; Δεν είμαστε κάτι ανώτερο από τις άλλες χώρες. Και ότι πολεμήσαμε και σκοτώσαμε άλλους ανθρώπους δεν μας κάνει ήρωες. Πρέπει να αγαπάμε την χώρα μας αλλά και όλες τις άλλες χώρες. Όπως υπάρχουν καλοί και κακοί Γερμανοί/ Τούρκοι, υπάρχουν και καλοί και κακοί Έλληνες.''
Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω μεγάλη ευθύνη για το επάγγελμά μου γιατί καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι μια σωστή εκπαίδευση για το μέλλον των παιδιών αλλά και για το μέλλον της χώρας.
     Θα ήθελα να πω πολλά αλλά βρήκα χτες αυτό το υπέροχο άρθρο από τον αγαπημένο Αλκίνοο Ιωαννίδη που σε πολλά σημεία είναι λες κι έχει διαβάσει τις σκέψεις μου. Αξίζει να το διαβάσετε!
Και όπως λέει και ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι του Bob Dylan..'' how many times must the cannon balls fly before they're forever banned? how many ears must one man have before he can hear people cry? how many deaths will it take till he knows that too many people have died?''
Aπλά αναρωτιέμαι...