Και κάπως έτσι φτάνουν σιγά-σιγά οι μέρες της Κρίσης. Ναι, για τις Πανελλήνιες μιλάω. Το μεγάλο αυτό γεγονός που με την σκιά του ζούμε χρόνια ολόκληρα σχολικής ζωής και τώρα απέχουμε από αυτό λίγα 24ωρα. Δεν ξέρω γιατί χρησιμοποιώ α' πληθυντικό, για μένα έχει τελειώσει εδώ και δύο χρόνια αυτό το μαρτύριο. Μαρτύριο γιατί εγώ η ίδια το έκανα να φαντάζει έτσι. Όλοι το κάνουν να φαντάζει έτσι. Γονείς, καθηγητές, καθηγητές φροντιστηρίου ( ειδικά αυτοί!!). Γιατί; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί έτσι έχουν και έχουμε μάθει. '' Αν δεν περάσεις κάπου δεν αξίζεις'', ''Αν περάσεις σε ΤΕΙ είσαι βλάκας'' και άλλα τέτοια ωραία. Με τι πράγματα ασχολιόμαστε Θεέ μου και τα κάνουμε αυτά τον Θεό μας και ταυτόχρονα τον δαίμονά μας;Ωραία, κι εγώ σου λέω πως ακόμα και αν ξεσκίστηκες στο διάβασμα δεν θα γράψεις όσο ήθελες στις Πανελλήνιες. Δεν εξαρτιέται μόνο από εσένα πως θα γράψεις. Είναι και η τύχη ή όπως αλλιώς θες πες το. Αν θα ξεχάσεις κάτι μικρό εκείνη την στιγμή, αν αυτός που διορθώνει το γραπτό σου βαριέται και άλλα πολλά. Δεν είμαστε Θεοί, μπορούμε να προσπαθήσουμε όσο είναι για εμάς δυνατόν αλλά το να ξέρουμε ότι δεν εξαρτώνται όλα από εμάς είναι αρκετά ανακουφιστικό. Τι, δεν σε ανακουφίζει; Μου λες πως είναι άδικο; Ναι, σε καταλαβαίνω. Κι εγώ ακριβώς τα ίδια έλεγα δύο χρόνια πριν. Και άλλοι πολλοί το ίδιο.
Δεν ξέρω πως να στο πω αυτό χωρίς να με παρεξηγήσεις. Εγώ το αποδίδω στον Θεό, εσύ μπορείς να το αποδώσεις όπου αλλού θες και πιστεύεις. Το έχεις νιώσει όμως, έτσι; Να γίνεται κάτι που εκείνη την στιγμή θεωρείς εμπόδιο και μετά από κάποιο καιρό ( μπορεί να είναι και χρόνια!) να καταλαβαίνεις πως αυτό το εμπόδιο ήταν για καλό σου. Αν δεν συνέβαινε αυτό, θα εμπόδιζε πολλά σημαντικά πράγματα να βγουν στην επιφάνεια. Πράγματα που δεν σου φαινόταν σημαντικά τότε, αλλά σου φαίνονται τώρα.
Συνέδεσέ το τώρα αυτό με τις Πανελλήνιες. Ας υποθέσουμε πως δεν γράφεις τόσο καλά όσο περίμενες και για λίγα μόρια χάνεις την 1η σου επιλογή. Είναι φυσιολογικό και να στεναχωρηθείς και να απογοητευτείς. Στην αρχή όμως. Μετά, θα έχεις δύο επιλογές. Να ξαναδώσεις ή να πας στην σχολή που πέρασες και να δεις αν σου αρέσει. Μπορείς να κάνεις και τα δύο, δεν είναι απαγορευτικό, ούτε ακατόρθωτο. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, θα καταλάβεις μετά από καιρό ότι για το δικό σου καλό δεν πέρασες εκείνη την στιγμή εκεί που ήθελες αρχικά. Πρόσεξέ με, λέω εκείνη την στιγμή. Μπορεί να ξαναδώσεις και πράγματι να περάσεις εκεί ακριβώς που θες! Τώρα όμως θα είσαι έτοιμος γι' αυτό και πίστεψέ με, πολύ πιο ώριμος.
Δεν ξέρω γιατί στα λέω αυτά λίγες μέρες πριν δώσεις το 1ο μάθημα. Στόχος μου δεν είναι να σε τρομάξω, έτσι κι αλλιώς νομίζω ότι τα ξέρεις μέσα σου όλα αυτά, τα σκέφτεσαι συνέχεια. Σκέφτεσαι το ενδεχόμενο αποτυχίας και το ζεις από τώρα. Όχι, να μην το κάνεις! Τώρα αρχίζει ο αγώνας σου, να σκέφτεσαι θετικά. Αλλά μην μεγαλοποιείς τις Πανελλήνιες. Δεν είναι το τέλος του κόσμου, αυτό θέλω να πω. Κι εμένα μου τα έλεγαν και δεν τα πίστευα. Και τελικά πήγα να δώσω το πρώτο μάθημα και όταν βγήκα από την αίθουσα είπα από μέσα μου '' Τι, αυτό είναι οι Πανελλήνιες που μας είχαν πρήξει τόσο καιρό και μου είχαν δημιουργήσει οργανικό πρόβλημα από το άγχος;''. Όχι, δεν είμαι άριστη μαθήτρια για να τα λέω αυτά, έκθεση έγραψα πολύ χαμηλότερα απ' ότι περίμενα ( 1ο μάθημα βεβαίως- βεβαίως!). Και νομίζω ξέρω τον λόγο. Δεν έγραφα αυθόρμητα, δεν έγραφα όπως ήθελα και ένιωθα. Έγραφα τυποποιημένα, όπως μου είχαν μάθει να γράφω για την 3η Λυκείου. Μάλλον ο διορθωτής που διόρθωσε το δικό μου γραπτό ήθελε περισσότερο προσωπικό στοιχείο μέσα. Και καλά έκανε ο άνθρωπος, να είναι καλά! Δεν είναι όμως όλοι οι διορθωτές έτσι. Η έκθεση είναι υποκειμενικό μάθημα, γι' αυτό σου λέω πως ποτέ δεν ξέρεις που θα πέσεις. Μπορεί ο δικός σου διορθωτής να τα θέλει τελείως τυποποιημένα.
Κλείσε λοιπόν μάτια και αυτιά, μην ακούς κανέναν, ούτε εμένα. Και πίστεψε πως θα τα καταφέρεις. Όχι στις Πανελλήνιες, στην ζωή σου. Ακόμα κι αν δεν περάσεις κάπου, ακόμα και αν περάσεις σε κάποια σχολή που φαινομενικά δεν σ' αρέσει, ακόμα και αν περάσεις εκεί που θες. Θα τα καταφέρεις γιατί οι Πανελλήνιες σου έδωσαν ένα σπουδαίο μάθημα. Να προσπαθείς, να μην το βάζεις κάτω. Ξανά και ξανά. Έτσι είναι και η ζωή. Ένας όμορφος αγώνας που πέφτεις και ξανασηκώνεσαι. Τα πάντα μπορείς να καταφέρεις, κανένα πτυχίο δεν μπορεί να σε καθορίσει. Μόνο εσύ μπορείς να καθορίσεις τον εαυτό σου.
Και κάτι τελευταίο.
Η υγεία σου πάνω απ' όλα!
Είναι τόσο νέα τα παιδιά στα 17 τους, και ήδη απαιτούν τόσα από αυτά... Με πόσα βάρη τους φορτώνουν? (ξεκινώντας από τους γονείς, συνεχίζοντας μετά στο εκπαιδευτικό σύστημα και στην κοινωνία στο σύνολο της).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δεν είναι μόνο η ατελείωτη πίεση των πανελληνίων... Είναι και η (σχεδόν παράλογη) απαίτηση να πρέπει ένας νέος, σε αυτήν την ηλικία, να έχει αποφασίσει ντε και καλά με τι θέλει να ασχοληθεί στη ζωή του. Ενώ το ίδιο το σχολείο, όπως είναι διαμορφωμένο, κάνει ό,τι μπορεί για να τον παρεμποδίσει ουσιαστικά από το να συνειδητοποιήσει τι επιθυμεί!
Όπως λες πολύ σωστά: είναι απλά μια δοκιμασία. Θα περάσει. Ένας σταθμός, όχι η κατάληξη... Δε χρειάζεται να τρελαινόμαστε λοιπόν... :)
Ακριβώς. Το σχολείο ποτέ δεν μας βοήθησε να καταλάβουμε τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά μας. Απλά μας μπούκωνε με γνώσεις, γνώσεις άχρηστες πολλές φορές. Είναι αναγκαίο να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα, τώρα πιο αναγκαίο από ποτέ. Κάτι πάνε να κάνουν με το καινούριο αναλυτικό πρόγραμμα του Νηπιαγωγείου ( που ακόμα δεν έχει εφαρμοστεί και δεν νομίζω να εφαρμοστεί γρήγορα λόγω οικονομικής κρίσης), αλλά το θέμα είναι να επεκταθεί αυτός ο νέος τρόπος σκέψης σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Δεν έχουμε μάθει στα παιδιά να έχουν κριτική σκέψη, να μπορούν να καταλάβουν τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουν. Και φτάνουν τελικά στην Τρίτη Λυκείου και είναι χαμένα. Δεν έχουν στόχους ή νομίζουν πως έχουν στόχους που ουσιαστικά είναι στόχοι άλλων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύσκολη, πολύ δύσκολη χρονιά, κυρίως γι' αυτόν τον λόγο.¨
Αλλά ναι, είναι απλά μια δοκιμασία. Και θα έρθουν κι άλλες. Ας κρατήσουν λοιπόν αυτό που τους έμαθε αυτή η δοκιμασία και όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους :)