''Και μια και δυό και τρεις...

...και τέσσερις και πέντε κι έξι κι εφτά κι οχτώ κι εννιά ( και δέκα) μελισσούλες αγκαλιά!''

''Μπαμ μπουμ -ούλες είμαστε οι πρόθυμες εργατικές μελισσούλες!''

Άλλη μια χρονιά στην κατασκήνωση πέρασε. Πόσο γρήγορα; Ούτε που το κατάλαβα.
Και όπως κάθε χρόνο, 2-3 μέρες μετά το τέλος της κατασκηνωτικής περιόδου με πιάνει μια αβάσταχτη νοσταλγία για τα παιδάκια μου. Πόσο μου λείπουν! Η πιο γλυκιά κούραση είναι αυτή, και σου μαθαίνει τόσα πράγματα. Κυρίως όμως πως να κάνεις υπομονή. Και πως να αγαπάς. Συνέχεια, ακούραστα, χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Δεν έχω καταφέρει να προσφέρω στα παιδάκια μου ούτε τα μισά απ' όσα θα ήθελα. Όμως προσπαθώ, όλες οι ομαδάρχισσες προσπαθούμε. Και αγαπάμε αυτό που κάνουμε, αυτό είναι νομίζω που μετράει τελικά. Γιατί τα παιδιά το καταλαβαίνουν, όλα τα καταλαβαίνουν.
    Θα μου λείψουν οι φωνές και τα γέλια τους αλλά πιο πολύ θα μου λείψουν κάποιες συγκεκριμένες στιγμές όπως το μεσημέρι που τους φώναξα παραπάνω επειδή έκαναν φασαρία κι έπειτα αυτά μου έγραψαν πόσο με αγαπάνε και πως είμαι η καλύτερη κυρία. Αισθανόμουν τύψεις και αυτά ούτε που μου κράτησαν κακία. Συνέχιζαν να με αγαπάνε, όπως μόνο αυτά ξέρουν. Θα μου λείψει το μεσημέρι που τους τραγούδησα ένα τραγούδι στην τραπεζαρία κι αυτά ήταν τόσο υπερήφανα για μένα, λες και κέρδισα την eurovision! Θα μου λείψουν οι μικρές καθημερινές ιστορίες που άκουγα από τα στοματάκια τους, τα μικρά μυστικά που μου εμπιστευόταν ( ''κυρία μην το πείτε πουθενά, μόνο σε εσάς το έχω πει γιατί με καταλαβαίνετε), η αγωνία τους για το ποια θα είναι πιο πρόθυμη ώστε να πάρει το βράδυ τον Μούλη και τον Προθυμούλη, οι αγκαλιές τους εκεί που δεν το περιμένεις, τα βουρκωμένα ματάκια τους γιατί τους έλλειπε η μαμά όμως δεν ήθελαν να φύγουν γιατί περνούσαν καλά κι εδώ, τα παιδάκια που τελικά έφυγαν ( κι ας το μετάνιωσαν μετά!),  ακόμα και όταν έβγαζαν γλώσσα και παραπονιόντουσαν για το παραμικρό!
     Τίποτα όμως δεν θα κατάφερνα χωρίς την συνομαδάρχισσά μου και χωρίς τις υπόλοιπες ομαδάρχισσες και το αρχηγείο. Η κατασκήνωση έχει γίνει πλέον δεύτερο σπίτι μου ( 11 χρόνια είναι αυτά!) και δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτήν και τους ανθρώπους της.

Μπαμ μπουμ - όνου, ραντεβού εδώ του χρόνου!